در سال 1337، با این که در حوزه علمیه قم مشغول تحصیل بودم، در عین حال با حوزه اصفهان، به ویژه با طلاب مدرسه نیم آور در ارتباط بوده و برنامه‌هایی داشتم. در همین سال از کشور لبنان خبر رسید، که آیت الله العظمی سید شرف‌الدین جبل عاملی ـ مرجع مبارز و سلحشور ـ به رحمت ایزدی پیوسته است. طبیعی بود که با خبر درگذشت او، دنیای شیعه به ویژه حوزه‌های علمیه تشیع سوگوار شوند.
گروه‌های مبارز و جوانان پرشور در بیشتر شهرهای ایران به حرکت درآمده و با شعارهای حماسه‌ای خود در خیابان‌ها، برای مرحوم سید شرف‌الدین ابراز احساسات کردند. در میان این دسته‌ها و هیات‌های عزادار، روحانیون و دانشمندان بیشتر به چشم می‌خوردند. عالمان و روحانیون پیشاپیش عزاداران حضور داشتند. مجالس ختم از طرف مراجع و گروه‌های دیگر، در شهرهای کشور برگزار گشت. سخنرانان در عظمت مرحوم جبل عاملی، داد سخن می‌دادند. درگذشت آن مرحوم در همه جا مساله روز بود.
بدین گونه واقعه‌ای قابل توجه در اصفهان رخ داده بود. خبر درگذشت آن عالم
مجاهد بر سر زبان‌ها بود، اما مجلس ختمی در کار نبود و کسی هم به خود اجازه نمی‌داد که پیش‌قدم شود. گویا هر کس منتظر بود تا دیگری به این کار اقدام کند. از طرفی کسی هم که بی‌محابا دل به دریا زده و اعلان مجلس ختم کند، نبود.
در همین اثنا، دوستم مرحوم شیخ علی محصل به بنده پیشنهاد کرد که به رغم فضای حاکم و وجود علمای بزرگ، اعلامیه‌ای با امضای من و شما منتشر شده و مجلس ختمی بگذاریم. سرانجام به توافق رسیدیم، متن اعلامیه را تنظیم کرده و آن را برای چاپ به چاپخانه سپردیم. قرار شد روز بعد اعلامیه آماده شود. در بازگشت از چاپخانه فکر کردیم که اعلام این مجلس، با امضای دو طلبه جوان، در شان آن مبارز بزرگ و مرجع عالی‌مقام نیست. از این رو به چاپخانه برگشته و ذیل اعلامیه چنین نوشتیم: «از طرف طلاب مدرسه نیم‌آور». پس از پخش اعلامیه در بازار و خیابان و مدارس علمیه، سیل طلاب به عنوان اعتراض به سوی ما آمدند، که چرا نام مدرسه‌های علمیه دیگر را نیاورده‌اید؟ اما وقت گذشته بود. در هر حال، مجلس بسیار باشکوهی برای نکوداشت علامه شرف‌الدین برقرار شد. حضور قریب به اتفاق طلاب اصفهان، ائمه جماعات، وعاظ، علمای بزرگ و سایر گروه‌های مردم در این مجلس بسیار چشم‌گیر بود. دو واعظ، در عظمت مرحوم جبل عاملی داد سخن دادند.
برگزاری این مجلس ـ که آقای محصل نقشی اساسی در آن داشت ـ تا یک سال، بلکه بیشتر بر زبان‌ها بود. هر یک از روحانیون یا مردم به ما می‌رسیدند، با تحسین و ستایش از آن یاد کرده و ما را مورد تفقد قرار می‌دادند. در این راستا از دوست مشترکمان، مرحوم حجت الاسلام آقای شیخ رمضانعلی دری دولت‌آبادی نیز باید تقدیر شود که به طور فعال در برپایی مجلس تلاش کرد. همچنین، طلاب و افاضل مدارس دیگر اصفهان زحمت بسیاری کشیدند؛ طلاب و اساتید مدرسه نیم‌آور که خود صاحب جلسه بوده، با تمام توان، در هرچه باشکوه بودن مجلس کوشیدند. و نیز باید از نورین نیرین، آیات معظم مرحوم حاج سید احمد امامی و اخوی ایشان، حاج آقاحسن امامی یاد کرد که در این زمینه، پیوسته مشوق و مددکار ما بودند.