آیتالله العظمی سید محمدحسین موسوی، معروف به «محدث درچه‌ای» جد پدری بنده است. ایشان سال‌ها در حوزه اصفهان تحصیل کرد، و از آن پس به نجف اشرف هجرت نموده و در آنجا از محضر میرزا محمدحسن شیرازی (میرزای بزرگ)، و میرزا حبیب‌الله رشتی بهره‌های بسیاری برده و در نهایت با کوله‌باری از علم و عمل به اصفهان بازگشت. مرحوم محدث، اهل تقوا و سیر و سلوک بوده و حافظه قوی داشت. وی همراه تهذیب نفس، احاطه کامل به اخبار و احادیث اهل بیت ـ علیهم السلام ـ داشت؛ به طوری که به یک دایرة المعارف حدیث و خبر شهرت یافته و مورد احترام عالمان و بزرگان بود.
ایشان وقتی به اصفهان آمد، شروع به تدریس کرده و شمار زیادی در درس ایشان شرکت می‌کردند. در حوزه درس ایشان، اشخاص بسیاری تربیت شده و به درجه اجتهاد رسیدند. افزون بر آن، ایشان در فقه، اصول و کلام آثاری داشته و حاشیه و تعلیقه بر رسائل «شیخ» زده است. شرح مفصّلی نیز بر مکاسبشیخ دارد. وی رساله‌ای در مناسک حج نوشته و تالیفاتی در علم کلام دارد.این عالم بزرگ به خاطر تعبد و تهجدی که داشت، در میان مردم مورد احترام بود. مردم او را مستجاب‌الدعوه می‌شناخته و در هنگام گرفتاری‌ها و شداید به او پناه می‌بردند. منزلش پیوسته پناهگاه درماندگان و بیچارگان بود. کرامات و حکایت‌هایی نیز از ایشان مشهور است که هنوز نقل می‌شود.