گفتم: باشد، موضوع را خدمت امام مطرح می‌کنیم. امام گفتند: اینطور نمی‌توان اظهارنظر کرد. ایشان درخواستش را بنویسد تا من در مورد آن نظر بدهم. او هم رفت و بعد از یک هفته مطلبش را نوشت و با خودش به جماران آورد. در نامه‌اش به امام نوشته بود ما برای بیمارستان هزینه‌هایی کرده‌ایم و اکنون برادرم که وجوهاتی بدهکار است حاضر است این هزینه‌ها را از محل وجوهاتش به ما پرداخت نماید آیا در این کار مجاز است؟ من این نوشته را به حاج آقا رحیمیان دادم تا خدمت امام ببرد و نظر امام را در این باره جویا شود. امام پس از اینکه شرح ماجرا را در آن نامه خواندند، فرمودند: از وجوهات نمی‌توان به او اجازه داد چون وی قبل از اینکه اجازه بگیرد این هزینه‌ها را کرده است و چون مجوزی برای این کار نداشته است پس از راهی غیر از وجوهات باید این پول را تامین کند و یا اینکه خودش این مبلغ را بپردازد. امام در همه چیز دقت داشت. ایشان حتی در چنین موضوعی که عمل خیر بود ـ خدمت به فقرا ـ جانب احتیاط را مراعات می‌کردند.