عده‌ای از مردم محل، در کوچه‌های تنگ و با منازل چهل و پنجاه متری و حداکثر صد متری در اطراف حسینیه جماران زندگی می‌کردند. چند منزل درست در بالای سر منزل امام بود که حیاط‌دار و از متراژ بالایی برخوردار بودند و ساکنین آنهاافراد شخصی بودند. تردد و رفت و آمد مردم به حسینیه جماران نسبتا سخت بود. خصوصا هر وقت برف و بارندگی بود و مردم باامام ملاقات داشتند، این کار سخت‌تر انجام می‌شد. ما مجبور بودیم هر چند در حدی ضعیف، رفت و آمد مردم را کنترل کنیم که این بستگی به موقعیت هر پست و نسبت دوری و نزدیکی محل‌های مورد نظر با بیت امام داشت. مردم محل با ما خیلی مهربان بودند. آنهااز اقامت امام در جماران خیلی خوشحال بودند و وجود ایشان راافتخاری برای خودشان و محل می‌دانستند. اگر ناملایماتی برای پست‌ها توسط افراد غیر بومی درست می‌شد، برخورد با آنها و نصیحت آنها به عهده ریش سفیدهای محل بود.