کسانی که بر خلاف میل امام و مردم کار می‌کردند و چهره آنان برای مردم رو شده بود وقتی به منطقه جماران و بیت امام وارد می‌شدند از هر گروه و دسته‌ای که بودند احترام آنان بر محافظین واجب بود و احدی حق جسارت و یا بی‌حرمتی به آنان را نداشت. یک بار در یک ملاقات عمومی که شخصیت‌های سیاسی و عده‌ای از مردم در حسینیه جماران جمع بودند، پس از اینکه ملاقات به پایان رسید و افراد برای رفتن به کفش‌کن مراجعه کردند، کفش چند نفر انگشت شمار از مسئولینی که در خط امام نبودند و بعدها منزوی شدند نبود. معلوم شد چند نفر از برادران پاسدار از روی عصبانیت نسبت به مواضع غیر انقلابی آنها کفش‌هایشان را جابجا کرده‌اند. سرانجام آنها پس از دقایقی توانستند با زحمت کفش‌هایشان را پیدا کنند. پاسداران کفش‌های آنها را به صورت لنگه به لنگه و دور از هم گذاشته بودند!
انعکاس این موضوع در بیت امام صورت خوشی نداشت. وقتی بررسی کردیم مشخص شد چند نفر از روی عمد این کار را انجام
داده‌اند. خبر که به امام عزیز رسید پیغام دادند: همان‌طور که محافظین را دوست دارم و همه عزیزان من هستید، مراجعین از هر قشر و گروه و از هر مذهب که باشند نیز محترم و برای من عزیز هستند و کسی حق ندارد نسبت به کسی که خود را مهمان من می‌داند و برای دیدار من می‌آید، کوچک‌ترین بی‌احترامی بکند و اگر افرادی هستند که نمی‌توانند رفتارشان را اصلاح کنند از بیت بروند.
جو حاکم بر بیت امام اینگونه بود. امام به موقع لبخند می‌زدند ولی اگر در حق کسی اجحافی می‌شد فوراً از خود عکس‌العمل نشان می‌داد و چهره ایشان بر افروخته می‌گردید.