حساسیت پاسداران نسبت به رفتار یکدیگر

‏‏دوستان پاسدار ما نسبت به رفتار همدیگر در محیط کار خیلی حساس ‏‎ ‎‏بودند تا جایی که اگر کسی مثل من وقت می‌گرفت که پدرش را به ‏‎ ‎‏ملاقات امام بیاورد یا باید غیرمستقیم عمل می‌کرد و یااینکه علت این ‏‎ ‎‏کار را به همه توضیح می‌داد! ‏

‏‏در میان پاسداران بیت کسانی بودند که مدام از بقیه انتقاد می‌کردند و ‏‎ ‎‏کار کردن باآنان بسیار سخت بود. تفاوت خدمت در جماران با حضور ‏‎ ‎‏در جبهه در این بود که در جبهه رزمندگان مستقیما با دشمن و آتش و ‏‎ ‎‏گلوله سر و کار داشتند و هر آن فرشته مرگ را در جلو چشمان خود ‏‎ ‎‏حاضر می‌دیدند لذا سعی می‌کردند خود را با محیط هماهنگ نمایند و ‏‎ ‎
‏‎

‎‏لطف خدای بزرگ هم کمک حال آنان بود ولی در جماران ما فقط در ‏‎ ‎‏دایره‌ای کوچک حضور داشتیم که هرچند پر از صفا و معنویت بود ولی ‏‎ ‎‏اگر چند متر از این دایره دور می‌شدیم با زرق و برق دنیا و بی‌عدالتی‌ها‏‎ ‎‏و بعضی زنان بزک کرده و یا مردانی بی‌تفاوت به انقلاب مواجه ‏‎ ‎‏می‌شدیم. نیروهای پاسدار بیت امام، اکثرا شهرستانی و گاه روستایی ‏‎ ‎‏بودند و اگر چه از شرایط سیاسی و فرهنگی تهران اطلاع کمی داشتند ‏‎ ‎‏ولی پس از مدتی با وضعیت آشنا می‌شدند وخود را با محیط تطبیق ‏‎ ‎‏می‌دادند.‏

‏‏هر چند وضع مالی و حقوقی ما پاسداران خوب نبود ولی از این بابت ‏‎ ‎‏شکایت چندانی نداشتیم و می‌بایست به این وضع عادت می‌کردیم. یکی ‏‎ ‎‏از حساسیت‌های کار مااین بود که مردم ما راامام‌گونه می‌دیدند. آنهااز ‏‎ ‎‏ما در عمل توقعی را داشتند که فقط از امام بر می‌آمد. مردم وقتی وارد ‏‎ ‎‏محیط معنوی جماران می‌شدند، می‌بایست بهشت ترسیم شده خودشان ‏‎ ‎‏را می‌دیدند. کار کردن در این شرایط و بااین سطح توقعات مردمی ‏‎ ‎‏خیلی سخت بود. از طرف دیگر ترورها هم در کشور شروع شده بود و ‏‎ ‎‏سازمان منافقین خلق هر روز یک یا چند نفر را ترور می‌کردند و این ‏‎ ‎‏مساله کار را بر ما سخت‌تر می‌کرد. سخت از آن جهت که در ‏‎ ‎‏ملاقات‌های عمومی و حتی خصوصی مردم باامام، تفکیک منافقین از ‏‎ ‎‏سایر مردم بسیار مشکل بود. ما در این شرایط حتی نمی‌توانستیم به ‏‎ ‎‏سوالات مراجعین پاسخ روشنی بدهیم چون معلوم نبود سوال کننده چه ‏‎ ‎‏نیت و هدفی دارد و این سوال‌ها را برای چه مطرح می‌کند.‏

‏‎

‎