یادش به‌خیر روزهای جماران حال و هوای دیگری داشت و به دلیل نوبتی بودن پست‌ها، اگر به هر دلیل کسی به مرخصی می‌رفت و یا دیگر به جماران باز نمی‌گشت ما بعضا با کمبود نیرو هم مواجه می‌شدیم و
گاهی حتی یکی دو تا پست حساس هم خالی می‌ماند. در این گونه مواقع بچه‌ها داوطلب می‌شدند و از استراحتشان می‌زدند و پست خالی را پر می‌کردند. خدااجرشان بدهد. دو درصد هم افراد زیر کار در رو و به درد نخور داشتیم که به بهانه بیماری و گرفتاری‌های خانوادگی، غیبت طولانی داشتند. به سر کار حاضر نمی‌شدند و در آن موقعیت بحرانی مدام اوقات ما را تلخ می‌کردند. بعدها خبردار شدم که بعضی از آنهااز سپاه هم استعفا دادند و رفتند.