در سال 1360 که جو ترور و رعب و وحشت به وسیله سازمان منافقین خلق بر جامعه ما حاکم شده بود که به لطف خداوند بزرگ کاری از پیش نبردند و آرزوی سقوط نظام اسلامی را به گور بردند و خواهند برد برای مقابله با توطئه‌های منافقین برنامه‌ریزی خاصی کردیم. حفظ جان امام شوخی بردار نبود و در این جهت نمی‌شد با هیچ‌کس تعارف کرد.
تردد مردم در بیت امام بسیار زیاد بود. اعضای دفتر، خانواده محترم علما، فضلا و مسئولین رده یک کشوری همیشه در رفت و آمد بودند. با توجه به حساسیت شرایط و حفاظت امام، پرسش مهم این بود که آیا می‌توان بین این افراد تفکیکی قائل شد یا نه، باید همه را بازرسی نمود؟ آیا نیاز بود همه بازرسی شوند؟ اگر بعضی‌ها بازرسی نمی‌شدند خطری امام را تهدید نمی‌کرد؟ این سوالات یکباره در ذهن مسئولین اجرایی حفاظت به وجود آمد. در آن شرایط حساس بدون تفکر و برنامه به کار
ادامه دادن عواقب بدی به دنبال داشت. نمی‌شد یکی از اعضای خانواده محترم امام را تفتیش کنیم و به دیگری بدون بازرسی بگوییم بفرمایید بروید. چشم‌مان را می‌بستیم و همه را از کوچک و بزرگ بازرسی می‌کردیم. حداقل برای مدت کمی هم که شده باید این کار را می‌کردیم تا به مرور زمان بتوانیم بعضی‌ها را از بعضی دیگر تفکیک نماییم.