یکی از مسائلی که ما بعد از هر ملاقات با آن روبرو بودیم این بود که می‌بایست وسایل اضافی ملاقاتی‌ها نظیر ناخن‌گیر، چاقو، شانه، زنجیر، انگشتر، کفش، کیف پول و... را تحویل بگیریم. گاهی هفته‌ای دو سه
ملاقات انجام می‌شد و در هر ملاقات تعداد بسیار زیادی به حسینیه می‌آمدند و می‌رفتند که معمولا با خودشان از این وسایل اضافی داشتند. اگر به آنها می‌گفتیم چیزی مانند چاقو، ساعت، ناخن‌گیر و غیره همراه‌تان نباشد آنها از شوق اینکه زودتر به حسینیه برسند آنها را روی میز بازرسی می‌انداختند و به سرعت به سمت حسینیه می‌رفتند. بسیاری از آنها پس از ملاقات حتی به خودشان زحمت نمی‌دادند که سراغی از این وسایل بگیرند. یا اینکه چون در رفتن عجله داشتند یادشان می‌رفت اجناس‌شان را تحویل بگیرند لذا انبوهی از این وسایل در جماران جمع شده بود. نگهداری آن همه وسایل خرده‌ریز جا را بر ما تنگ کرده بود. در مورد کفش‌ها هم همین وضعیت بود. عده‌ای به اشتباه کفش‌های دیگران را می‌پوشیدند و می‌رفتند و کسانی که کفش‌هایشان جابجا شده بود حاضر نبودند کفش دیگران را بردارند لذا با دمپایی یا پا برهنه می‌رفتند.
موضوع را به امام منتقل کردیم و پرسیدیم که به لحاظ شرعی با این مسأله چه باید کرد؟ امام فرمودند: به مدت سه ماه از رسانه‌ها اعلام کنید تا بیایند کفش‌هایشان را ببرند. به مردم اعلام کردیم بیایند و وسایل‌شان را ببرند. این مدت سپری شد ولی کسی به جماران مراجعه نکرد. مجددا که مساله را از امام پرسیدیم، فرمودند: بار دیگر اعلام کنید. اعلام کردیم ولی باز کسی نیامد. امام فرمودند برای بار سوم هم اعلام کنید. به امام گفتیم: آیا می‌توانیم این کفش‌ها را بفروشیم و پول آن را به نیت صاحبان آنها صدقه بدهیم؟ فرمودند: نه نمی‌شود، اینها غیر قابل فروش است.