مشکلات ملاقات های عمومی

‏‏یکی از مشکلات ما در ملاقات‌های عمومی این بود که بعضی گروه‌ها که ‏‎ ‎‏از قبل وقت می‌گرفتند و کارت ملاقات دریافت می‌کردند از تعدادی که ‏‎ ‎‏برای آنها مشخص شده بود، بیشتر می‌آوردند و سعی می‌کردند این ‏‎ ‎‏مشکل خود را با شعارهایی که می‌دادند، مثل: "ما منتظر خمینی هستیم" ‏‎ ‎‏و یا " تا امام را نبینیم از جماران نمی‌رویم" حل کنند. این وضعیت ‏‎ ‎‏باعث می‌شد گاهی ملاقات دوم و سوم هم در یک روز انجام می‌گرفت. ‏‎ ‎‏مشکل دیگر ما این بود که بعضی گروه‌های مردمی بدون دعوت قبلی از ‏‎ ‎‏تهران و یا شهرستان‌ها به جماران می‌آمدند که ما به ناچار مانع ورود آنها ‏‎ ‎‏به حسینیه می‌شدیم. در چنین مواقعی آنها سعی می‌کردند تا صدایشان ‏‎ ‎‏به گوش امام برسد و توفیق ملاقات پیدا کنند. در بعضی اوقات که ‏‎ ‎‏صدای آنها به گوش امام می‌رسید، دستور می‌دادند اجازه داده شود مردم ‏‎ ‎‏به ملاقات ایشان بیایند بر همین اساس بود که ما سعی می‌کردیم مردم را ‏‎ ‎
‏‎

‎‏در ابتدای خیابان نگه ‌داریم تا صدایشان به گوش امام نرسد. جلوگیری ‏‎ ‎‏پاسداران حفاظت بیت امام از ورود مردم به کوچه نزدیک حسینیه بر ‏‎ ‎‏همین اساس بود که انصافاً کار بسیار سختی بود چون مردم فکر ‏‎ ‎‏می‌کردند این ما هستیم که مانع ملاقات‌شان با امام می‌شویم. ‏

‏‏مسئولین دفتر امام که مسئول تنظیم ملاقات‌ها بودند در جلسه‌ای قرار ‏‎ ‎‏گذاشتند روزهای ملاقات عمومی مردم را با امام هماهنگ کرده و از قبل ‏‎ ‎‏به ما مشخص نمایند که امام در چه روزهایی از هفته ملاقات عمومی ‏‎ ‎‏دارند. مشکل دیگر ما این بود که حسینیه جماران ظرفیت زیادی نداشت ‏‎ ‎‏و نمی‌توانست انبوه مردم مشتاق امام را در خود جای بدهد. مردم حاضر ‏‎ ‎‏بودند حتی به صورت فشرده در کنار هم بنشینند یا بایستند. سقف‌های ‏‎ ‎‏حسینیه نامطمئن بود. حسینیه جماران که فقط گنجایش هشتصد نفر را ‏‎ ‎‏داشت. گاهی تا دو هزار نفر را در خود جای می‌داد که این علاوه بر ‏‎ ‎‏ایجاد بی‌نظمی محیط را هم غیرقابل کنترل می‌کرد. از سوی دیگر ‏‎ ‎‏وضعیت جسمانی حضرت امام هم مستعد ملاقات‌های مکرر و مستمر نبود ‏‎ ‎‏و پزشکان معالج ایشان ملاقات طولانی امام را با مردم ممنوع کرده‏‏ بودند.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎