قبول قطعنامه 598 تبلور صلح حدیبیّه!

‏‏قبول قطعنامه 598 تبلور صلح حدیبیّه!‏‏ ‏

‏‏اصل تصمیم شجاعانه ای که امام در این مقطع، دربارۀ پذیرش قطعنامه شورای امنیت‏‎ ‎‏گرفتند، که ما می دانیم با فطرت، روحیه عظیم، قوی و قاطع ایشان که در گذشته آن را نفی‏‎ ‎‏می فرمودند، چه مقدار منافات داشته و وقتی مصلحت اسلام را تشخیص دادند؛ اینگونه‏‎ ‎‏آگاه و شجاع و بدون یک ذره پرده پوشی فرمود: « من تا چند روز پیش، نظرم غیر از این‏‎ ‎‏بود و امروز نظرم این است و آبروی خودم را اگر داشته باشم با خدا بر سر مصالح‏‎ ‎‏مسلمین معامله کردم.» این حرف از یک پیرمرد سالخورده محبوب، عظیم و عزیزی که‏‎ ‎‏در زندگی سابقه ندارد حرف خودش را به این آسانی پس بگیرد و یک راه جدیدی را‏‎ ‎‏ترسیم بکند که برای بعضی از افکار ساده اندیش سؤال انگیز باشد، بزرگترین نشانه‏‎ ‎‏عظمت روح و سلامت روان است.‏

‏‏من به واقع تبلور تصمیم پیغمبر اکرم را در «حدیبیّه» که به دستور صریح خداوند جهان‏‎ ‎‏و پیام جبرائیل انجام گرفت، در این حرکت امام می بینم. آن روز که اطرافیان پیغمبر برای او‏‎ ‎‏اشک می ریختند و می گفتند: «ما با امضای این پیمان نامه ذلیل شدیم». قرآن در‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏مقابل آنها فرمود: ‏‏انّا فتحنا لک فتحاً مبیناً‏‏ ساده اندیشان، آن پیمان را خفت تلقی می کردند؛‏‎ ‎‏ولی قرآن کریم، آن را «فتح مبین» معرفی کرد که تاریخ نشان داد چه فتح مبینی بوده‏‎ ‎‏است.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎