منازعات قومی و منطقه ای
پراکندگی قومی و نژادی و مذهبی مختلفی که در سرزمین ما از سالهای بسیار وجود داشته و در حال حاضر نیز، وجود دارد، همیشه بهانۀ مناسبی برای سوء استفاده دشمنان ملت ما بوده و احتمالاً در آینده نیز، خواهد بود. این مسأله یکی از نگرانیهای ما در قبل از پپیروزی انقلاب بود. احتمال می دادیم که با پیروزی انقلاب، دشمنان بخواهند از این ناحیه به انقلاب نیز ضربه بزنند. حتی خیلی ها امام و رهبران نهضت را نسبت به گسترش خواسته های تجزیه طلبانه، بیم می دادند و معتقد بودند ممکن است با سقوط رژیم و حذف فشار و اختناقی که بر این مناطق حاکم بوده است، آشوب و شورشهای قومی و نژادی همه گیر شود و کل مناطق را که این اقلیتها در آن ساکن هستند، فرابگیرد. ما با اطلاعی که از عشق و علاقه مردم این مناطق به اسلام و امام داشتیم، معتقد بودیم که اگر دشمنان انقلاب در این مناطق فتنه گری نکنند، قطعاً اتفاق خاصی روی نخواهد داد، ولی
کتابامام خمینی (س) به روایت آیت الله هاشمی رفسنجانیصفحه 87 متأسفانه این طور نشد و به محض پیروزی انقلاب و درست در همان هفته های اول، این مناطق با هجوم عوامل ضد انقلاب و وابستگان به قدرتهای خارجی، روبه رو شد. به طوری که، ابتدا در منطقه کردستان خودمختاری خلق کرد، بهانه درگیری و آشوب شد و سپس در خوزستان، خلق عرب، در ترکمن صحرا، خلق ترکمن، در بلوچستان، خلق بلوچ و در آذربایجان، خلق ترک با تحریکهای عوامل، در مقابل انقلاب قرار داده شدند و با زمینه چینیهای مختلف، حوادث ناگواری را به وجود آوردند.
در این میان امام با صدور پیامی (در تاریخ 28 اسفند 1357) از مردم کُرد [اهالی مسلمان کردستان] خواستند: «از حمله به واحدهای نظامی خودداری کنند» زیرا این قبیل کارها، خلاف مصالح اسلام و مردم است.» و تأکید کردند: «ما با اهل سنت اختلافی نداریم.» و در عین حال، مقرر فرمودند: «نیروهای مسلح با قدرت از خود و نوامیس مردم، دفاع کند.» به هر حال کم کم، برای ما مشخص شد که این مناطق در آینده، شاهد حوادث و تحولات بیشتری خواهند بود و ما باید خود را برای بررسی ریشه های مسأله و برخورد جدّی تر با تبعات احتمالی آن، آماده کنیم.
کتابامام خمینی (س) به روایت آیت الله هاشمی رفسنجانیصفحه 88