محرم و پیروزی خون بر شمشیر

‏‏محرم و پیروزی خون بر شمشیر‏‏ ‏

‏‏محرم می رسد و انقلاب یک گام به جلو می رود. در ماه محرم، روحانیّت به طور طبیعی‏‎ ‎‏در سراسر کشور در مجالس، سخنرانی داشت و همینها به کانونهای مبارزه و تظاهرات‏‎ ‎‏تبدیل شده بود. امام هم آن بیانیه معروف «خون بر شمشیر پیروز است» را در آستانه این‏‎ ‎‏ماه (در تاریخ اول آذر 1357) صادر کردند و فرمودند: «اکنون که ماه محرم، چون شمشیر‏‎ ‎‏الهی در دست سربازان اسلام و روحانیون معظم و خطبای محترم و شیعیان عالی مقام‏‎ ‎‏سید الشهداء ـ علیه الصلوة والسلام ـ است، باید حدّ اعلای استفاده از آن را بکنند و با‏‎ ‎‏اتکّاء به قدرت الهی، ریشه های باقیمانده این درخت ستمکاری و خیانت را قطع کنند که‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏ماه محرم، ماه شکست قدرتهای یزیدی و حیله های شیطانی است.»‏‎[1]‎

‏‏البته معلوم است که رژیم نیز، حساسیّت این ماه و نظریات ناشی از آن را درک کرده‏‎ ‎‏است، زیرا بلافاصله، برگزاری مجالس و محافل مذهبی و حرکت دستجات عزاداری در‏‎ ‎‏سطح شهر را ممنوع و محدود کرد... در بعضی از شهرها از جمله تهران، اصفهان و غیره،‏‎ ‎‏بر شدّت آن افزود، به طوری که در درگیریهای خونینی که در این شهرها به وقوع پیوست‏‎ ‎‏صدها نفر کشته یا زخمی شدند.‏

‏‏امام به همین مناسبت پیامی در تاریخ 11 آذر 1357 صادر کردند و فرمودند: «اخبار‏‎ ‎‏این شب و روز، معرّف ابعاد جنایتهای شاه و دولت یاغی است و نیز نشان دهنده‏‎ ‎‏شجاعت و شهامت بی مانند ملت غیور است.‏‎[2]‎

‏‏در همین پیام، امام از سربازان سراسر کشور خواستند که از سربازخانه ها فرار کنند و‏‎ ‎‏درجه داران ارتش را به پیوستن به ملت فرا خواندند و از اعتصابهای همگانی که تمامی‏‎ ‎‏مؤسسات دولتی و غیردولتی را در برگرفته است، اعلام حمایت و پشتیبانی کردند و از‏‎ ‎‏آنها خواستند که به این اعتصابهای بزرگ، هر چه بیشتر ادامه دهند.»‏‎[3]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎