راهپیماییهای مردمی در تاسوعا و عاشورا

‏‏راهپیماییهای مردمی در تاسوعا و عاشورا‏‏ ‏

‏‏کمیته های کاری فعّالی برای بخشهای گوناگون نیازهای انقلاب تشکیل شده بود که یکی‏‎ ‎‏از آنها، کمیته ای بود که راهپیماییهای مردم را هدایت و پشتیبانی می کرد. من و شهید‏‎ ‎‏مفتح و جمعی از دوستان عضو این کمیته بودیم. این کمیته نقش مهم و اساسی در‏‎ ‎‏راهپیماییهای روزهای تاسوعا و عاشورا را عهده دار شد. این راهپیماییها علاوه بر آنکه‏‎ ‎‏نقطه عطفی در سلسله راهپیمایی های انقلاب بود، ویژگی دیگری داشت. ‏

‏‏رژیم در مذاکراتی که برای اولین بار موفق شده بود با مخالفان برگزار کند، تهدید‏‎ ‎‏کرده بود که برای جلوگیری از راهپیماییها به بمباران هوایی متوسل می شود و مردم تهران‏‎ ‎‏را قتل عام می کند، این تهدید را ما به امام منتقل کردیم و امام فرمودند: رژیم جرأت‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏چنین کاری را ندارد و تأکید کردند که به هر حال، راهپیمایی باید انجام شود. آن روزها، از‏‎ ‎‏طرف رژیم با سران انقلاب مذاکره می شد. نماینده رژیم، تیمسار مقدّم بود؛ وی در یک‏‎ ‎‏جلسه پیش از سفر آقای مطهری به پاریس، به منزل ایشان آمد و به گفتگو پرداخت.‏‎ ‎‏محور آن گفتگو، بیشتر این بود که ما را قانع کنند که رژیم آمادگی دارد، خواسته های امام‏‎ ‎‏را بپذیرد و امام هم با شرایطی می توانند به ایران برگردند؛ امری که ما مطمئن بودیم،‏‎ ‎‏فریبی بیش نیست. ‏

‏‏سرانجام رژیم که سماجت و ایستادگی امام و رهبران انقلاب را دید، راهپیمایی را‏‎ ‎‏پذیرفت، اما شرایطی گذاشت. از جمله اینکه راهپیماییها از حسینیه ارشاد به بالا باشد و‏‎ ‎‏دیگر اینکه در شعارها به شاه اهانت نشود. هر دو شرط هم در عمل نقض شد و‏‎ ‎‏راهپیمایان «مرگ بر شاه» را در آن روزها در گسترده ترین سطح، شعار دادند و مسیر‏‎ ‎‏راهپیمایان نیز از همه نقاط شهر به سمت میدان آزادی (میدان شهریار) بود.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎