نخستین نوروز انقلاب

‏‏نخستین نوروز انقلاب‏‏ ‏

‏‏در بهار آزادی جای شهدا خالیست، این مهمترین شعاری بود که در نخستین نوروز‏‎ ‎‏انقلاب، جان ما را با یاد شهدایی که نهضت اسلامی مرهون فداکاری آنهاست، به نحوی‏‎ ‎‏تسلّی می داد. اما اینکه نوروز را گرامی بداریم یا نه و جشن فرا رسیدن سال نو را برگزار‏‎ ‎‏کنیم یا نه از جمله بحثهای آن روزها بود.‏

‏‏در هیاهوی تب و تاب انقلابیگری و شور و حال دور ریختن هر چیزی که به نوعی از‏‎ ‎‏گذشته و منتسب به شاه و شاهان بود، کم نبودند افرادی که بشدت با جشن نوروز‏‎ ‎‏مخالفت می کردند، بخشی از این مخالفتها، صادقانه هم بود؛ اما اقدام جمعی از‏‎ ‎‏روحانیون در مناطق کشور، برای تشویق مردم به پاکسازی شهرها و خانه ها و حرکت‏‎ ‎‏دولت در این مسیر و نیز موافقت امام با دادن پیام نوروزی، ضرورت حفظ سنتهای اصیل‏‎ ‎‏ایرانی و راه صحیح آن را برای مردم روشنتر کرد.‏

‏‏پیام امام در عین حال راه آینده ملت را هم مشخص کرد: «گمان نکنید که کارها تمام‏‎ ‎‏شده و ما پیروز شدیم. اگر چنانچه خود را پیروز بدانیم و گمان کنیم پیروز شدیم، خدای‏‎ ‎‏نخواسته از این امور، غفلت می کنیم... فرهنگ باید متحول بشود، فرهنگ استعماری،‏‎ ‎‏فرهنگ استقلالی بشود.»‏‎[1]‎‏ نخستین روز انقلاب با شادی و شادمانی عمومی همراه شد.‏‎[2]‎

‏‎

‎