بازگشت امام به تهران

‏‏بازگشت امام به تهران‏

‏‏حضور امام در قم، خواسته قلبی ایشان بود، زیرا براساس همان تفکر که حضور‏‎ ‎‏روحانیون را در امور اجرایی، به صلاح نمی دیدند، نظرشان بر این شده بود که اگر از‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏مرکز حکومت دور باشند، بهتر خواهد بود؛ ضمن آنکه جاذبه حوزه و محیط شهر قم و‏‎ ‎‏معاشرت با علما و طلبه ها که معمولاً برای روحانیون طبیعی و عمومی است، در اتخاذ‏‎ ‎‏این تصمیم، بی اثر نبود.‏

‏‏دسترسی به امام در قم برای ما و اعضای دولت موقّت ـ جدا از دوری راه ـ چندان‏‎ ‎‏دشوار نبود؛ اما گذشت زمان ضرورت حضور ایشان را در تهران، برای ما مسجلتر کرد.‏‎ ‎‏حتی آقای بازرگان، علی رغم خشنودی اولیه که نسبت به رفتن امام به قم داشت، وقتی با‏‎ ‎‏مشکلات روبرو شد، خواستار حضور ایشان در تهران بود. جمعی از اعضای شورای‏‎ ‎‏انقلاب نیز، چند بار پیشنهاد برگشت ایشان به تهران را مطرح کرده بودند، اما عملی نشد.‏‎ ‎‏سرانجام در کش و قوس انتخابات ریاست جمهوری، به ناگاه، امام دچار ناراحتی قلبی و‏‎ ‎‏کسالت شدید شد. وقتی این خبر به ما رسید، آقایان بهشتی، خامنه ای، موسوی اردبیلی‏‎ ‎‏و من بلافاصله به قم رفتیم. در آنجا پس از مشورتهای لازم، معلوم شد که در قم امکان‏‎ ‎‏معالجه ایشان نیست. به همین دلیل، قرار گذاشتیم ایشان را با وسیله نقلیه مناسبی که به‏‎ ‎‏همین منظور آماده شده بود، به تهران منتقل کنیم و البته توجه دادیم که اعلان این انتقال با‏‎ ‎‏توجه به شرایط حساس جامعه، باید با ظرافتهای خاصی صورت گیرد. به هر حال، این‏‎ ‎‏کار انجام شد و ما با پذیرش این مسئولیت، موفق شدیم امام را با کمترین آسیبی (در‏‎ ‎‏تاریخ 4 بهمن 1358) به بیمارستان قلب تهران برسانیم و ایشان را در آنجا بستری کنیم.‏

‏‏حضور امام در بیمارستان، موجی از نگرانی در میان مردم حقشناس کشور ما،‏‎ ‎‏برانگیخت و حتی گروه بسیاری را به حضور در مقابل بیمارستان کشاند و مراسم دعا و‏‎ ‎‏نیایش متعددی را در مساجد و راهپیماییهای گسترده ای را در سراسر کشور، موجب‏‎ ‎‏شد. اطلاع رسانی به موقع تیم پزشکی ایشان و تأکید مکرر حاج احمد آقا، مبنی بر‏‎ ‎‏سلامتی حضرت امام، در فرو نشاندن این التهاب گسترده، نقش بسزایی داشت. ‏

‏‏از این مرحله، ضرورت مراقبتهای پزشکی به توصیه پزشکان، و اصرار جمع ما به‏‎ ‎‏ایشان برای حضور دائم در تهران و اقامت در جماران، ایشان را قانع ساخت.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎