تأسیس بنیاد شهید

‏‏تأسیس بنیاد شهید‏‏ ‏

‏‏پیش از پیروزی انقلاب و در دوران مبارزه، بویژه در سالهای آخر رژیم شاه، رسیدگی به‏‎ ‎‏وضعیت خانواده شهدای مبارز و خانواده زندانیان سیاسی، برای ما در حکم یک تکلیف‏‎ ‎‏شرعی و انقلابی بود. برای این کار هم، سازماندهی مردمی خوبی داشتیم، امام هم بر‏‎ ‎‏پیگیری این امور تأکید داشتند. البته رژیم از اینگونه کارها بشدت ممانعت می کرد و اگر‏‎ ‎‏مطلع می شد، برای افراد دست اندرکار این موضوع، پرونده سازی می کرد. تعداد شهدا،‏‎ ‎‏رسیدگی جدّی تر به وضعیت خانواده آنها و رفع نیازهایشان یک ضرورت بود. جدای از‏‎ ‎‏اینها کسانی نیز بودند که یا در دوران مبارزه و یا در روزهای انقلاب، در این راه، معلول و‏‎ ‎‏آسیب دیده بودند و اکنون نیازمند درمانهای پزشکی خاص بودند و یا شرایط نگهداری‏‎ ‎‏ویژه ای داشتند که توجه به آنها را حتمی می ساخت. البته اقداماتی برای این اشخاص از‏‎ ‎‏طریق کمیته امداد، صورت می گرفت، ولی کافی و جامع نبود. ‏

‏‏سرانجام امام، خودشان پیشقدم شدند و در اطلاعیه ای که خطاب به آقای (مهدی)‏‎ ‎‏کروبی در تاریخ 25 اسفند، صادر کردند با اشاره به اینکه «نهضت اسلامی و پیروزی‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏انقلاب اسلامی، مرهون فداکاری قشرهای مختلف ملت است که در صف اول باید‏‎ ‎‏شهدای انقلاب رحمة اللّه علیهم و کسانی را که در این راه معلول و آسیب دیده شده اند،‏‎ ‎‏محسوب داشت». ‏

‏‏تأکید فرمودند: «لهذا باید رسیدگی کامل به خاندان شهدا و به آسیب دیدگان و‏‎ ‎‏معلولین در این راه، چه در حال انقلاب و چه قبل و بعد از آن به نحو احسن و با مراعات‏‎ ‎‏احترام آنان بشود» در پی صدور این اطلاعیه، شورای انقلاب چگونگی رسیدگی به‏‎ ‎‏وضعیت خانواده شهدا و معلولین انقلاب را در دستور کار خود قرار داد و با بررسی‏‎ ‎‏طرحها و پیشنهادهایی که ارائه شده بود، تأسیس بنیاد شهید را به عنوان یکی از‏‎ ‎‏زیرمجموعه های سازمان بهزیستی، به تصویب رساند.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎