کمیته سوخت

‏‏کمیته سوخت‏

‏‏درست ده روز مانده بود که مدّت محکومیت من ـ که سه سال بود ـ تمام بشود، آزادی‏‎ ‎‏من در ماه آبان بود و با پیروزی انقلاب دو سه ماهی بیشتر فاصله نبود. پس از فرار شاه و‏‎ ‎‏اوج مبارزه، بیم و هراس، عمّال اصلی رژیم را فرا گرفت.‏

‏‏در همین روزها به پیشنهاد ما و دستور امام، شورای انقلاب هم شروع به کار کرد و‏‎ ‎‏زیر نظر آن، کمیته های مختلفی برای حل مسائل و مشکلاتی که پیش می آمد تشکیل شد.‏‎ ‎‏اعتصابات شرکت نفت در فصل زمستان، تأمین سوخت داخلی را مختل کرد، و مردم را‏‎ ‎‏تحت فشار قرار داده بود و رژیم هم آماده بهره برداری از آن بود. برای حل مشکل‏‎ ‎‏سوخت، با حکم امام گروهی مشخص شدند که من هم جزء آنها بودم. من بنا نداشتم در‏‎ ‎‏کمیته سوخت شخصاً حضور داشته باشم. نیازهای مرکز به صورتی بود که برای‏‎ ‎‏رسیدگی به آن، ضرورت بیشتری احساس می شد. امّا، امام ظاهراً بر پایه این باور که اگر‏‎ ‎‏یک فرد روحانی شناخته شده در هیأت نباشد، هیأت نمی تواند کار خود را با موفقیت‏‎ ‎‏انجام دهد؛ در حکم، نام من را آوردند.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎