شورای انقلاب در نهان

‏‏شورای انقلاب در نهان‏‏ ‏

‏‏با گسترش راهپیماییها، تظاهرات و اعتصابهای مردمی در اکثر نقاط کشور، ضرورت‏‎ ‎‏هدایت، سازماندهی و اداره این کار بیش از پیش مشخص شد. به همین خاطر، بحث‏‎ ‎‏تشکیل شورای انقلاب، ابتدا در جمع ما ـ که در انقلاب با هم همکاری می کردیم و‏‎ ‎‏خطبه های منظمی داشتیم ـ مطرح شد.‏

‏‏به آقای مطهری ـ که می خواستند در پاریس خدمت امام برسند ـ گفتیم پیشنهاد‏‎ ‎‏تشکیل شورای انقلاب را به امام بگویند؛ ایشان نیز، چنین کردند. امام هم ـ که گویا‏‎ ‎‏خودشان از قبل در فکر تشکیل هیأتی برای مشورت دادن به ایشان بودند، اما شرایط را‏‎ ‎‏مساعد نمی دیدند ـ تشکیل شورا را در این مرحله از مبارزات، پذیرفتند و پنج نفر را‏‎ ‎‏انتخاب کردند که شهید بهشتی، شهید مطهری، شهید باهنر، آقای موسوی اردبیلی و‏‎ ‎‏بنده بودیم. همچنین دستور دادند افراد جدید، با پیشنهاد این جمع به اتفاق آراء و‏‎ ‎‏تصویب ایشان اضافه شوند. ‏

‏‏ما در حال بررسی نفرات مورد نظر برای پیشنهاد به امام بودیم که ایشان طی نامه ای‏‎ ‎‏که در تاریخ 14 آبان 1357 به آقای بهشتی نوشتند، از تأخیر در معرفی افراد دیگر گله‏‎ ‎‏کردند و خواستار تسریع در این امر شدند.‏‎[1]‎

‏‏ایشان حتی در نامه دیگری به آقای حسین نوری همدانی  با بیان شرایطی برای‏‎ ‎‏اعضای شورای انقلاب، از وی خواستند که در قم مطلب را مطرح و بی درنگ... حداقل‏‎ ‎‏ده نفر را تعیین و به ایشان معرفی کنند.‏

‏‏خود ما در اولین قدم با آقای مهدوی کنی صحبت کردیم و پس از تأیید امام، ایشان به‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏جمع ما پیوست و بعد هم به همین ترتیب، آیت اللّه طالقانی و آیت اللّه خامنه ای به‏‎ ‎‏عضویت شورا در آمدند.‏

‏‏این شورا که اداره مبارزات انقلابی را با موافقت و دستور رهبری بر عهده داشت،‏‎ ‎‏در آغاز فعالیت، هفته ای یک بار و سپس دوبار به صورت مخفی در منازل اعضا،‏‎ ‎‏تشکیل جلسه می داد و تصمیمات آن در زمینه چگونگی تظاهرات، اعتصابها،‏‎ ‎‏راهپیماییها و در مواردی پس از تأیید امام، به اجرا درمی آمد. البته جمع آوری پول از‏‎ ‎‏مؤمنین برای رسیدگی به وضعیت اعتصاب کنندگان و تأمین مالی نیروهای انقلابی و حتی‏‎ ‎‏رفع نیازهای مالی مردم مستأصل و نیازهای مبارزاتی در فرانسه، از جمله کارهای‏‎ ‎‏دیگرمان بود.‏

‏‏امام برای هیچ یک از اعضای شورا، حکمی صادر نکردند و به خاطر مسائل امنیتی،‏‎ ‎‏نام اعضاء و محل تشکیل جلسه های شورای انقلاب، سری بود و به همین دلیل تا زمان‏‎ ‎‏پیروزی انقلاب و حتی، تا مدتی بعد از پیروزی، از ضبط و ثبت مذاکرات جلسه های‏‎ ‎‏شورای انقلاب، خودداری شد؛ هر چند که ما با توجه به سوابقی که از دوران مبارزه‏‎ ‎‏داشتیم، مطمئن بودیم که وجود این شورا و نقش آن در اداره مبارزات، از نگاه رژیم،‏‎ ‎‏پنهان نمی توانست باشد.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎