قم و استقبال از امام

‏‏قم و استقبال از امام‏‏ ‏

‏‏ورود امام به شهر قم (در تاریخ 10 اسفند 1357)، همانند ورودشان به ایران، شکوهمند‏‎ ‎‏و به یاد ماندنی بود. نزدیک به یک میلیون زن و مرد که از همه جا، جمع شده بودند،‏‎ ‎‏کیلومترها در مسیر حرکت امام و به شوق دیدارشان، تجمع کرده بودند. عطر و گلاب‏‎ ‎‏می پاشیدند. اسپند دود می کردند. گوسفند قربانی می کردند و خلاصه به گمانم کسی در‏‎ ‎‏این روز به دور از این دایره عشق مراد و مریدی نبود. حتی مراجع معظم تقلید نیز، که‏‎ ‎‏عموماً در چنین برنامه هایی حضور ندارند، برای استقبال آمده بودند. ‏

‏‏در این روز، امام به محض ورود به شهر قم در مدرسه فیضیه حاضر شدند و در نطقی‏‎ ‎‏از مردم تشکر کردند و فرمودند: «ما باکی از شهادت نداریم...»‏‎[1]‎‏ آنگاه با اشاره به مسائل‏‎ ‎‏کشور فرمودند: «مهم این است که این خرابه هایی که برای ما گذاشته اند به همت والای‏‎ ‎‏شما، با همت عظیم ملت بزرگ ایران، این خرابه از سر آباد شود.»‏‎[2]‎

‏‏در فرازی از این سخنرانی، امام به فرمانی اشاره کردند که به موجب آن، اموال‏‎ ‎‏خاندان پهلوی مصادره و مسئولیت آن به شورای انقلاب واگذار شده بود و فرمودند:‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏«من در این آخر که از تهران می خواستم خارج بشوم، دستور دادم که تمام املاک و دارایی‏‎ ‎‏سلسله منحوس پهلوی و تمام دارایی آن اشخاصی که وابسته به او بودند و این ملت را‏‎ ‎‏چاپیدند، مصادره بشود و... برای کارگرها، برای مستضعفین و برای بینوایان، هم خانه‏‎ ‎‏بسازند و هم زندگی آنها را مرفه کنند.»‏‎[3]‎

‏‏در فردای آن، امام به دیدار جمعی از مراجع رفتند و با آنها به مذاکره و گفتگو نشستند‏‎ ‎‏و این البته در حالی بود که از وقتی ایشان از پاریس آمدند، آن روز به جز آقای آیت اللّه ‏‎ ‎‏خوانساری که در تهران بودند، کس دیگری از آقایان، برای ملاقات و دیدار ایشان به‏‎ ‎‏تهران نیامده بود؛ البته شاید امام هم به خاطر تبعات و مسائلی که در غیر این حالت،‏‎ ‎‏ممکن بود پیش بیاید، از این وضع راضی تر بودند. اینگونه دیدارها، تقریباً تا آخرین‏‎ ‎‏روزهایی که امام در قم بودند، ادامه داشت و مهمترین نتیجه آن، بی اثر کردن تلاش‏‎ ‎‏دشمنان انقلاب و اسلام، در ایجاد شائبه اختلاف در بین بزرگان بود.‏‎[4]‎

‏‎

‎