تولد کمیته های انقلاب

‏‏تولد کمیته های انقلاب‏‏ ‏

‏‏تا چندین روز پس از پیروزی  انقلاب، هنوز تیر اندازی و تا حدودی نا امنی در تهران و‏‎ ‎‏برخی از شهرهای بزرگ ادامه داشت و حتی حمله به اماکن دولتی، ورود غیر مجاز به‏‎ ‎‏منازل اشخاص، هرج و مرج های خیابانی و زد و خوردهای پراکنده دیده می شد.‏

‏‏به هر حال در چنین شرایطی، طبیعی بود که حفظ امنیت توسط کمیته ها، به صورت‏‎ ‎‏کامل، امری دشوار و حتی غیرممکن به نظر برسد. به همین دلیل، به نظر ما خلع سلاح‏‎ ‎‏عمومی یک ضرورت بود؛ هر چند که همین گروههای سیاسی که دارای واحدهای شبه‏‎ ‎‏نظامی بودند، با آن مخالفت می کردند. ‏

‏‏امام هم در پیامی که یک روز بعد از پیروزی انقلاب صادر کردند،‏‎[1]‎‏ ضمن فراخواندن‏‎ ‎‏ملت بزرگ برای ساختن ایران، به این مسأله توجه کردند و فرمودند: «باید تمام‏‎ ‎‏اسلحه هایی که در دست مردم است، جمع شود. هر کس اسلحه ای پیدا کرد باید به‏‎ ‎‏مسجد محل خود ببرد و به امام جماعت مسجد تحویل بدهد و بعد از این، اسلحه ها از‏‎ ‎‏مسجد به کمیته آورده شود و کمیته این اسلحه را در اختیار سربازان اسلامی که برای‏‎ ‎‏دفاع از اسلام و مسلمین تدارک دیده شده اند، می گذارد. فقط باید این سربازان، مسلح‏‎ ‎‏باشند و دیگران نیازی به اسلحه ندارند، تسلیحات باید زیر نظر کمیته ها باشد»‏‎[2]‎‏ و در پیام‏‎ ‎‏دیگری نیز، اسلحه هایی را که به دست مردم افتاده، از بیت المال مسلمین و خرید و‏‎ ‎‏فروش آنها را حرام دانستند و از مردم خواستند که این اسلحه ها را به کمیته مخصوصی‏‎ ‎‏که از طرف نخست وزیر تشکیل شده است، تحویل دهند و شاید این اولین مأموریّت‏‎ ‎‏رسمی برای اولین نهاد انقلابی بعد از پیروزی بود.‏

‏‏در شورای انقلاب، بعضی از اعضای دولت موقت، با کمیته ها ـ با این ادعا که اینها‏‎ ‎‏فاقد انضباط سازمانی هستند ـ مسأله داشتند. به همین خاطر، تصمیم گرفته شد نسبت به‏‎ ‎‏سازماندهی رسمی کمیته ها سریعتر اقدام شود؛ در همین ارتباط، آیت اللّه مهدوی کنی‏‎ ‎‏(در تاریخ 10 اسفند 1357) از سوی امام، به سرپرستی کمیته ها منصوب شدند. بعد از‏‎ ‎
‏‎

‎‏آن قاطعیت، این کمیته ها بهبود یافت و آنها توانستند کارهای مؤثر و خوبی انجام دهند،‏‎ ‎‏هر چند که انتقادها و ایراداتی هم به برخی از کارهای آنها، مطرح می شد.‏‎[3]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎