عصر سازندگی

‏‏عصر سازندگی‏‏ ‏

‏‏انقلاب پیروز شده بود و وقت کار و تلاش بود، اما هنوز در اغلب بخشهای اقتصادی،‏‎ ‎‏اجتماعی و فرهنگی کشور، آثار ماهها اعتصاب و کم کاری دوران انقلاب، مشهود بود...‏

‏‏امام در جمع گروهی از بازرگانان و پیشه وران، ضمن ستایش از نقش ملت در نهضت‏‎ ‎‏«علیه دستگاه ظلم دو هزار و پانصد ساله» گام بعدی پس از انهدام رژیم فاسد‏‎ ‎‏شاهنشاهی را «عصر سازندگی» نامیدند و فرمودند: «الان قدم ثانی است که شما باید‏‎ ‎‏بردارید و آن قدم سازندگی است. قدمی است که در این قدم باید همه با هم شرکت‏‎ ‎‏نمایند و ایران خراب را آباد کنند.»‏‎[1]‎‏ امام با تأکید بر شکستن اعتصابها اظهار داشتند:‏‎ ‎‏«اعتصابات از روز شنبه باید شکسته بشود؛ این، نه اجازه، بلکه حکم است. بعضی از‏‎ ‎‏شلوغ کارها می خواهند بعضی اعتصابات را حفظ کنند که نهضت را زمین بزنند. تا الان،‏‎ ‎‏اعتصابات در خدمت نهضت بود از حالا به بعد، شکستن اعتصابات در خدمت ملت‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏است.»‏‎[2]‎‏ به این ترتیب، انقلاب جان تازه گرفت و با شروع کار و تلاش در بخشهای‏‎ ‎‏مختلف و گشوده شدن مدرسه ها و مراکز آموزشی (در تاریخ اول تا اسفند 1357) و‏‎ ‎‏شروع صادرات نفت ایران پس از 70 روز توقف و اعتصاب (14 اسفند 1357) امیدها‏‎ ‎‏برای رسیدن به آرمانهای انقلابی و اسلامی، بیشتر شد.‏‎[3]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎