تحریم جشنهای نوروز 57

‏‏تحریم جشنهای نوروز 57‏‏ ‏

‏‏سال 57، در حالی آغاز شد که علی رغم حوادث خونین قم و تبریز به ظاهر اوضاع کشور‏‎ ‎‏آرام و تحت کنترل رژیم بود. تحریم جشنهای آغاز سال نو از طرف امام که زبان به زبان‏‎ ‎‏در میان مردم پخش شد و برگزاری یادواره های شهدای شهرهای قم و تبریز در شهرهای‏‎ ‎‏یزد، کرمان، شیراز، اصفهان، اهواز، مشهد، قزوین و تهران که با تظاهرات گسترده و‏‎ ‎‏درگیریهای خونین دیگری به ویژه در شهر یزد (در تاریخ 9 و 10 فروردین 1357) همراه‏‎ ‎‏بود، همه محافل سیاسی و مطبوعاتی داخل و خارج کشور را متوجه خواستهای ملت‏‎ ‎‏کرد و عمق مبارزه را وسعت بیشتری داد.‏

‏‏در این میان نظر امام مبنی بر اینکه: «کسانی که از حال این ملت رنجدیده در این پنجاه‏‎ ‎‏سال آگاهند و به سرنوشت ایران علاقه دارند، از جمیع طبقات، از کارگر تا دهقان، از‏‎ ‎‏دانشجویان قدیم تا دانشگاهیها، از لشکری تا کشوری باید بدانند به دست آوردن آزادی‏‎ ‎‏در برکنار شدن شاه و دودمان اوست که دشمن سرسخت ملت و نقطه اصلی بدبختی‏‎ ‎‏است.»‏‎[1]‎‏ و نیز اعتصاب غذای زندانیان سیاسی و گسترش تظاهرات دانشجویی درداخل‏‎ ‎‏و خارج کشور و تداوم راهپیماییهای معترضانه مردم در سراسر کشور، سال 57 را،‏‎ ‎‏آبستن حوادث تاریخی کرد.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎