آزادی امام

‏‏آزادی امام‏‏ ‏

‏‏به منظور بررسی مسائل مبارزه و تشکیلات، مرتب جلساتی در منزل اعضا تشکیل‏‎ ‎‏می شد. یکی از شبها که جلسه در منزل ما تشکیل شده بود، درست موقع صرف شام‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏تلفن زنگ زد. آقای مروارید بود و گفت: من در منزل آقای اسلامی هستم، امام آمدند‏‎ ‎‏قم‏‎[1]‎‏ و الان در منزل خودشان هستند! ‏

‏‏این خبر برای ما کاملاً غیرمنتظره بود. گوینده خبر مورد اطمینان بود. منزل آقای‏‎ ‎‏اسلامی ـ پدر زن آقای مروارید ـ رو به روی منزل امام بود. در عین حال، برای ما باور‏‎ ‎‏صحت خبر سخت بود، ولی ایشان با تأکید گفتند: خودم دیدم، الان من منزل آقای‏‎ ‎‏اسلامی هستم. سفره همان جور ماند! ما بلند شدیم و حرکت کردیم به اطراف منزل امام.‏‎ ‎‏کوچه پر از جمعیت شده بود، ما به زحمت توانستیم خودمان را به منزل امام برسانیم.‏‎ ‎‏قبل از آزادی، در جریان آزادی امام نبودیم، اگر بنا بود کسی از این جریان مطلع شود،‏‎ ‎‏بدون شکّ ما بودیم. همه غافلگیر شده بودند.‏

‏‏آن شب تا دیر وقت منزل امام بودیم. فعالیت جدیدی شروع شد با نشاطی‏‎ ‎‏وصف ناپذیر برای برگزاری جشنهای آزادی امام. در آن چند روز اول، از سراسر ایران‏‎ ‎‏برای دیدن امام می آمدند. در قم غلغله تاریخی و شاید بی مانندی بود. حضوری با چنین‏‎ ‎‏گستردگی در جشن و سرور، شاید تا آن تاریخ سابقه نداشت. تلاش می شد که از این فضا‏‎ ‎‏به نفع مبارزه استفاده شود و جمع ما کانون اصلی هدایت این موج تازه بود. ‏

‏‏یکی از فصلهای جالب، شیرین و پرنشاط تاریخ انقلاب همان چند ماهی است که‏‎ ‎‏امام پس از دستگیری مجدداً، در قم حضور پیدا کردند که تا حدودی، تلخی 15 خرداد‏‎ ‎‏را جبران کرد.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎