13 آبان و تصرف سفارت امریکا

‏‏13 آبان و تصرف سفارت امریکا‏

‏‏در 13 آبان 1358، من و آیت اللّه خامنه ای در مکه بودیم که خبر تصرف سفارت امریکا‏‎ ‎‏را شب هنگام، در پشت بام محل اقامتمان، هنگامی که آماده خواب می شدیم، از رادیو‏‎ ‎‏شنیدیم، تعجب کردیم، زیرا انتظار چنین حادثه ای را نداشتیم. ‏

‏‏روزهای بعد، روزهای انتظار و نگرانی بود؛ تا اینکه به تهران آمدیم و در جریان‏‎ ‎‏جزئیات قرار گرفته و مشخص شد که گروهی از دانشجویان معترض بدون اطلاع و‏‎ ‎‏هماهنگی با مسئولان، به سفارت حمله کرده اند و آن را به اشغال درآورده اند. اکنون ما،‏‎ ‎‏در مقابل یک عمل انجام شده ای، قرار گرفته بودیم که امام نیز، بعد از رؤیت اسناد و‏‎ ‎‏مدارک دخالتهای امریکا در اوضاع داخلی ایران، آن را تأیید کرده بودند و طی سخنانی‏‎ ‎‏فرموده بودند: «آن مرکزی هم که جوانهای ما رفتند گرفتند ـ آن طور که اطلاع دادند ـ‏‎ ‎‏مرکز جاسوسی و مرکز توطئه بوده است... جوانهای ما باید با تمام توجه و با قدرت، این‏‎ ‎‏توطئه ها را از بین ببرند. امریکا توقع دارد که شاه را ببرد به آنجا، مشغول توطئه باشد و‏‎ ‎‏پایگاهی هم اینجا برای توطئه درست کنند... و ملت ما و جوانهای ما و جوانهای‏‎ ‎‏دانشگاهی ما و جوانهای روحانی ما بنشینند، تماشا کنند تا خون صد هزار نفر تقریباً‏‎ ‎‏بیشتر یا کمتر هدر برود.»‏‎[1]‎

‏‏این سخنان امام که در آن، امریکا را مقصر اصلی این حادثه معرفی کرده بودند، نه‏‎ ‎‏تنها امریکاییها را بلکه برخی از افرادی را هم  که از همان روزهای اول برای پایان‏‎ ‎‏بخشیدن به این حادثه به میدان آمده بودند، به کلی نا امید کرد و همه آنها را به امید اتفاق‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏دیگری، در انتظار روزهای آینده گذاشت.‏

‏‏در این میان تأیید حرکت دانشجویان، توسط حضرت امام و این بیان که «امروز در‏‎ ‎‏ایران، باز انقلاب است، انقلابی بزرگتر از انقلاب اول»‏‎[2]‎‏ موج ضد امریکایی عظیمی را به‏‎ ‎‏همراه حمایتهای گسترده مردمی، در کشور به راه انداخت.‏

‏‏ادامه اشغال سفارت امریکا توسط دانشجویان، دولت امریکا را با شدیدترین بحران‏‎ ‎‏سیاسی چند دهه اخیر، روبرو کرد. آنها از یک طرف، با بازتاب گسترده این مسأله در‏‎ ‎‏جهان، روبرو بودند و از طرف دیگر، در جلب و جذب نظر مقامات ایران برای حل و‏‎ ‎‏فصل مسأله، عاجز و ناتوان به نظر می رسیدند. حتی وقتی رئیس جمهور امریکا تلاش‏‎ ‎‏کرد نمایندگان ویژه ای را برای مذاکره به ایران بفرستد. امام در پیامی قاطعانه آن را رد و‏‎ ‎‏اعلام کردند: «ملاقات با من به هیچ وجه برای نمایندگان ویژه ممکن نیست.» و مقرّر‏‎ ‎‏فرمودند: «اعضای شورای انقلاب اسلامی، به هیچ وجه نباید با آنان ملاقات نمایند و‏‎ ‎‏هیچ یک از مقامات مسئول حق ملاقات با آنان را ندارند.»‏‎[3]‎

‏‏مخالفت امام برای مذاکره با نماینده ویژه امریکا، آنها را به این سمت برد که از یک‏‎ ‎‏طرف، به تهدید و تحریم ایران بپردازند و از طرف دیگر، شاه مخلوع را از امریکا خارج و‏‎ ‎‏طرف ثالثی برای مذاکره با ایران پیدا کنند، به این امید که انجام این کارها، آنها را به‏‎ ‎‏مقصود خود در عبور از بحران سیاسی موجود، نزدیکتر کند. ‏

‏‏در این میان فرمان امام، برای آزادی زنان و سیاهپوستان گروگان گرفته شده ای که‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏جاسوسی آنها ثابت نشده باشد، (در تاریخ 26 آبان 1358)، با این استدلال که «اسلام‏‎ ‎‏برای زنها حقوق ویژه ای قائل است و سیاهپوستان نیز عمری را تحت فشار و ظلم امریکا‏‎ ‎‏به سر برده اند.»‏‎[4]‎‏ اقدام مبنایی بود که در هیاهوی تبلیغاتی امریکاییها، چندان به چشم‏‎ ‎‏نیامد.‏‎[5]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎