بختیار، بحران مشروعیت و استعفاء

‏‏بختیار، بحران مشروعیت و استعفاء‏

‏‏همزمان با فرار شاه از کشور، امام در چندین سخنرانی و مصاحبه اعلام کردند دولت‏‎ ‎‏بختیار غیرقانونی است و مشروعیت ندارد و ملت ایران، باید علیه این دولت تظاهرات‏‎ ‎‏کنند تا مثل دولتهای قبلی ساقط شود. این برای بختیار ـ که از جبهه ملی و حزب خود‏‎ ‎‏اخراج شده بود ـ و برای دولت نیم بند او ضربه سنیگنی بود. به همین علت، بختیار با‏‎ ‎‏ارسال نامه ای به امام (در تاریخ بهمن 1357) و طرح سفر به پاریس و مذاکره با ایشان،‏‎ ‎‏کوشید برای خود به عنوان رئیس دولت، مشروعیتی کسب کند و راه نجاتی بیابد. ‏

‏‏این در حالی بود که آقای مهندس بازرگان و جمعی از اعضای شورای انقلاب و‏‎ ‎‏منجمله خود من، با افرادی که به عنوان نمایندگی از دولت بختیار می آمدند؛ مثل آقای‏‎ ‎‏عباس امیر انتظام و تیمسار احمد مدنی، سیاست مذاکره با بختیار و چند نفر از امرای‏‎ ‎‏ارتش را، با هدف جلوگیری از خونریزیهای بیشتر و انتقال مسالمت آمیز قدرت، با‏‎ ‎‏جدیت پیگیری می کردیم.‏

‏‏در جریان همین مذاکرات بود که پیشنهاد استعفای بختیار هم مطرح شد و او هم‏‎ ‎‏ظاهراً موافقت کرد و حتی متنی را هم به همین منظور نوشت، که ما آن را در جلسه‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏شورای انقلاب مطرح و با اصلاحاتی برای امضای بختیار، نهایی کرده بودیم، اما در وقت‏‎ ‎‏عمل، بختیار امضای استعفا نامه را منوط به سفر به پاریس و دیدار با امام کرد.‏

‏‏امام هم براساس سیاستی که از قبل داشتند چنین ملاقاتی را پیش از اعلام رسمی‏‎ ‎‏استعفا، رد و با قاطعیت اعلام کردند که تا بختیار استعفا ندهد، او را نخواهند پذیرفت.‏‎[1]‎

‏‏بختیار وقتی قاطعیت امام را دید، با بحران و بن بست سختی روبه رو شد؛ از یک‏‎ ‎‏طرف حاضر نبود حکومت را به مخالفان بسپارد و از طرف دیگر خود او نیز، تسلطی بر‏‎ ‎‏اوضاع کشور و امکان تغییر شرایط آن را نداشت و تنها به پشتیبانی امریکا و انگلیس و تا‏‎ ‎‏حدودی ارتش، دلگرم بود.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎