نهضت سوادآموزی

‏‏نهضت سوادآموزی‏

‏‏برخلاف تبلیغاتی که رژیم پهلوی کرده بود، واقعیتها نشان می داد که سطح عمومی سواد‏‎ ‎‏در جامعه بسیار پایین است: این مسأله خصوصاًبا توجه به برگزاری انتخابات مکرری که‏‎ ‎‏ما در حامعه داشتیم و مردم می بایست نظریات خود را به روی برگه های رأی بنویسند،‏‎ ‎‏چندان مناسب نبود. ‏

‏‏در بررسیهایی که بویژه توسط دکتر (محمدجواد) باهنر انجام شد؛ قرار شد با اجازه و‏‎ ‎‏کمک امام، بسیج عمومی برای مبارزه با بیسوادی اعلام شود. به همین منظور، وقتی‏‎ ‎‏زمینه ها و مقدمات اجرایی طرح فراهم شد، امام (به تاریخ 7 دی 1358)، پیامی صادر‏‎ ‎‏کردند و در آن با اشاره به اینکه «اکثر افراد کشور ما از توانایی نوشتن و خواندن برخوردار‏‎ ‎‏نیستند» فرمودند: «ما باید در برنامه دراز مدت، فرهنگ وابسته کشورمان را به فرهنگ‏‎ ‎‏مستقل و خودکفایی تبدیل کنیم و اکنون بدون از دست دادن وقت و بدون تشریفات‏‎ ‎‏خسته کننده، برای مبارزه با بیسوادی به طور ضربتی و بسیج عمومی قیام کنیم، تا انشاءاللّه ‏‎ ‎‏در آینده نزدیک، هر کس نوشتن و خواندن ابتدایی را آموخته باشد.»‏‎[1]‎

‏‏یک روز بعد، دکتر باهنر مصاحبه ای انجام داد و ضمن فرا خواندن همگان برای‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏همراهی با این نهضت، قول داد که جهاد سوادآموزی نیز چون جهادسازندگی، به دور از‏‎ ‎‏بوروکراسی اداری شروع به کار کند و خود را درگیر مقررات دست و پاگیر اداری نسازد.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎