در اوج شادمانی، امام را گم کردیم

‏‏در اوج شادمانی، امام را گم کردیم‏

‏‏مهمترین لحظاتی که در این روز (12 بهمن) ما را در اوج  شادمانی، بسیار رنج داد،‏‎ ‎‏ساعتی بود که مطلع شدیم که دوستان ما پس از پایان مراسم در بهشت زهرا، امام را گم‏‎ ‎‏کرده اند و اطلاعی از ایشان ندارند.‏

‏
‏‎

‎‏بر ما خیلی سخت گذشت، از هر جا و هر کس که به نظر می رسید، پرس و جو‏‎ ‎‏کردیم، تا اینکه اولین خبر رسید که امام سالم در یک نقطه ای از تهران در منزل یکی از‏‎ ‎‏بستگانشان هستند.‏

‏‏بعداً از طریق آقای علی اکبر ناطق نوری، مطلع شدیم که امام، پس از پایان مراسم‏‎ ‎‏سخنرانیشان در بهشت زهرا، خواستار ملاقات با مجروحان انقلاب می شوند. به همین‏‎ ‎‏دلیل ایشان را با هلی کوپتر به بیمارستان هزارتختخوابی تهران، می برند. در آنجا به محض‏‎ ‎‏آنکه هلی کوپتر در حیاط بیمارستان فرود می آید و پزشکان و پرستاران و بیماران از‏‎ ‎‏حضور امام مطلع می شوند، هنگامه ای بر پا می شود، به طوری که، امام پس از نیم ساعت‏‎ ‎‏توقف در بیمارستان موفق به دیدار مجروحان انقلاب نمی شوند و اطرافیان ناگزیر ایشان‏‎ ‎‏را سوار اتومبیل می کنند و از بیمارستان به منزل یکی از دوستان آقای پسندیده می برند.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎