موضع امام درباره اشغال لبنان

‏‏موضع امام درباره اشغال لبنان‏

‏‏در تاریخ 15 خرداد 1361، اسرائیل به بهانه واهی و با استفاده از وجود جنگ بین عراق‏‎ ‎‏و ایران و نگرانی بخشی از دولتهای عرب از پیروزی ایران، از هوا و زمین و دریا به کشور‏‎ ‎‏مظلوم و گرفتار لبنان حمله کرد و تا بیروت پیش رفت و بخشی از جنوب را در اشغال نگه‏‎ ‎‏داشت و بعداً معلوم شد که یکی از اهداف آن، کم کردن فشار به عراق و نجات بعث‏‎ ‎‏عراق و گرفتار کردن سوریه است که حامی ایران و مخالف بعث عراق بود. طبیعی بود که‏‎ ‎‏در ایران موجی از درخواست حمایت از فلسطین و مردم لبنان به وجود آید و بسیاری از‏‎ ‎‏رزمندگان خواستار حضور در جبهه های جهاد مستقیم با دشمن صهیونیستی بشوند و‏‎ ‎‏شدند و بعث عراق از این فرصت که اسرائیل برایشان خلق کرده بود، استفاده کنند و‏‎ ‎‏پیشنهاد متارکه جنگ و اجازه عبور از ایران و از خاک عراق به سوی مرزهای اسرائیل را‏‎ ‎‏بدهند. وقت زیادی از شورای عالی دفاع و فرماندهان و مسئولان سیاسی صرف بحث‏‎ ‎‏در این موضوع می شد و جمعی از کارشناسان ما هم برای بررسی وضع جبهه های لبنان و‏‎ ‎‏اسرائیل به منطقه رفتند. ‏

‏‏برای کمکهای غیرنظامی تردیدی نبود و به سرعت انجام گرفت، دربارۀ کمکهای‏‎ ‎‏نظامی نظر تیزبین امام، مانع تقسیم نیروها و گرفتاری در دو جبهه شد و توطئه ای دیگر‏‎ ‎‏خنثی شد.‏

‏‏مخصوصاً تأکیدی که امام داشتند هر چه زودتر جوانان ما به جبهه بپیوندند و پیش از‏‎ ‎‏آنکه فرصت یک کار اساسی در لبنان از دست برود، نیروهای رزمنده ایران را در این‏‎ ‎‏مرحله، از درگیری با عراق، بخش عظیمش را آزاد کنیم برای اعزام به لبنان و برای مبارزه‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏در منطقه ای که برای ما و آینده کشورهای اسلامی سرنوشت ساز است.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎