اهتمام به نظرات کارشناسی

‏‏اهتمام به نظرات کارشناسی‏‏ ‏

‏‏حدود یک هفته قبل از این عمل جرّاحی، ما از طریق برادرمان آقای حاج سید احمد آقا‏‎ ‎‏اطلاع یافتیم که حضرت امام یک مقدار احساس ضعف دارند و آن نشاطی را که ایشان‏‎ ‎‏معمولاً داشتند، ندارند.‏

‏‏معایناتی از ایشان به عمل آمد و از آثاری که در وجود ایشان مشاهده شد، معلوم‏‎ ‎‏گردید که در بخشی از دستگاه گوارشی ایشان خونریزی صورت گرفته است که این‏‎ ‎‏ضعف جسمانی ایشان هم ناشی از آن خونریزی بوده است.‏

‏‏چند روز طول کشید تا پزشکان متوجه شدند که منشأ این خونریزی چیست و در‏‎ ‎‏کجاست؟ و انجام مسائل مربوط به عکس برداری، آزمایشات و امثالهم تا حدودی باعث‏‎ ‎‏زحمت حضرت امام شده بود. تا اینکه بالاخره به منشأ خونریزی پی بردند و دو راه‏‎ ‎‏وجود داشت؛ یا اینکه از طریق دارو درمان صورت بگیرد که این راه اطمینان بخش به نظر‏‎ ‎‏نمی رسید و بر اساس محاسباتمان پیشگیری کامل خونریزی از این طریق محرز نبود و‏‎ ‎‏داروها هم در وجود ایشان آثار منفی بر جای می گذاشت که ایشان با توجه به شرایط‏‎ ‎‏سنّی که دارند تحمّل مصرف این همه دارو را نیز نخواهند داشت و این امر ممکن است‏‎ ‎‏به ضعف بیشتر ایشان منجر شود و کارایی ایشان، کاهش یابد.‏

‏‏راه دوم، اینکه عمل جرّاحی انجام بشود و منشأ جراحت را درمان نمایند. مشکلی که‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏در رابطه با عمل جرّاحی برای پزشکان مطرح بود، این بود که حضرت امام با توجه به‏‎ ‎‏سابقه ای که در کسالت قلبی دارند، آیا قلب مبارکشان تحمل این عملیات جرّاحی و‏‎ ‎‏خونریزیها را خواهد داشت یا نه؟ با توجه به مسأله بی هوشی و خونریزی و پیامدهای‏‎ ‎‏مربوط به آن، که وجود داشت، تصمیم گیری در این زمینه، کار آسانی به نظر نمی رسید.‏

‏‏اولاً: این تصمیم گیری در سطح ما نبود چون یک سری کارشناسی احتیاج داشت، و‏‎ ‎‏آنهایی که تقریباً با شرایط مزاجی حضرت امام آشنا بودند، ساعات متعدد به شور و‏‎ ‎‏مشورت پرداختند و بالاخره به این نتیجه رسیدند که تنها راه صحیح، عمل جرّاحی‏‎ ‎‏می باشد.‏‎[1]‎

‏‏خدمت خود حضرت امام گفته شد که معمولاً رویه ایشان به نحوی است که در امور،‏‎ ‎‏بر روی نظرات کارشناسی اهتمام زیادی دارند و ایشان در امور کارشناسی دخالت‏‎ ‎‏نمی کنند و اعلام کردند چنانچه نظر دیگران بر این است، من هم تأیید می کنم و به راحتی‏‎ ‎‏به عمل جرّاحی تن در دادند.‏‎[2]‎

‏
‏‎

‎

‏‎ ‎

‏‎ ‎

‏‎

‎