امام در راه قم

‏‏امام در راه قم‏‏ ‏

‏‏اوایل اسفند 57، مقارن است با تصمیم امام برای رفتن به قم. به همین منظور، خیلی‏‎ ‎‏سریع اقدام کردند که نهادهای اصلی نظام، شکل قانونی بگیرد. البته در آن ایام، معمول‏‎ ‎‏نبود که انقلابیها چنین کاری بکنند و عموماً شکل گیری نهادهای نظام جدید در انقلابهای‏‎ ‎‏مهم، ده ـ پانزده سالی طول کشیده بود. ‏

‏‏اعضای دولت موقت، خیلی خوششان نمی آمد که ایشان در تهران باشند و از تصمیم‏‎ ‎‏ایشان خوشحال شدند. ما هم قبول داشتیم که ایشان به قم بروند، چون در قم هم به‏‎ ‎‏ایشان دسترسی داشتیم و جای نگرانی نبود. نظر ایشان این گونه بود که در قم باشند و ما‏‎ ‎‏آن را پذیرفتیم. ‏

‏‏امام در هنگام ترک تهران به مقصد شهر قم، بیانیه ای صادر کردند. در بخشی از این‏‎ ‎‏بیانیه که در چهارده بند بود و من در تهیه و تنظیم محتوای آن نقش داشتم و امام آن را با‏‎ ‎‏تشکر از ملت بزرگ آغاز کرده بودند، آمده بود: «... اگر بخواهیم استقلال واقعی به دست‏‎ ‎‏آوریم، باید سعی کنیم تمامی اشکال نفوذ امریکا، چه اقتصادی، چه نظامی و چه سیاسی‏‎ ‎‏و فرهنگی را از بین ببریم و من امیدوارم که ملت ایران به این مهم، هر چه زودتر‏‎ ‎‏برسند...» ‏

‏
‏‎

‎‏همچنین، درباره رفراندوم تعیین نظام آینده کشور، در پیام امام تأکید شده بود: «لازم‏‎ ‎‏است تذکر دهم، آنچه اینجانب به آن رأی می دهم، «جمهوری اسلامی» است و آنچه‏‎ ‎‏ملت شریف ایران در سرتاسر کشور با فریاد از آن پشتیبانی نموده است، همین‏‎ ‎‏«جمهوری اسلامی» بوده است؛ نه یک کلمه زیاد و نه یک کلمه کم»‏‎[1]‎‏ کمی بعد از آنکه‏‎ ‎‏امام به قم رفتند، تازه مشخص شد که حضورشان در تهران تا چه حد ضروری است.‏‎ ‎‏خودشان دیدند که با توجه به وضعیت کشور، باید در تهران باشند، اما آمدنشان، به‏‎ ‎‏دلایل مهمی از جمله همین فکر ـ که بهتر است روحانیّت در امور اجرایی دخالتی نداشته‏‎ ‎‏باشد و از دور به نظارت و ارشاد بپردازد ـ حدود یکسال به طول انجامید.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎