مدارس خصوصی

‏‏مدارس خصوصی‏‏ ‏

‏‏آن موقع (اوایل انقلاب) در دنیا، فضای انقلابی تحت تأثیر تبلیغات و ادبیات مارکسیستها‏‎ ‎‏بود، لذا تمایل به دولتی کردن همه چیز، رواج داشت. در آن زمان ادبیات مارکسیستها،‏‎ ‎‏حتی در کشورهای سرمایه داری و خود امریکا هم، بر رسانه ها حاکم بود و سرمایه دارها‏‎ ‎‏هم با این تعبیرات وضعیت را تحلیل می کردند. در ایران هم ادبیات مارکسیستی نفوذ‏‎ ‎‏داشت، که یکی از موارد مهم آن مسأله خصوصی سازی یا دولتی کردن بود. تمایل‏‎ ‎‏افراطی داشتند که همه چیز را به دولت بدهیم، حتی از کشورهای کمونیستی هم،‏‎ ‎‏می خواستند جلوتر بیفتند. امام تا یک حدّی قبول کردند، بعد دیدند که این کار، در همه‏‎ ‎‏کشور تأثیرات مخرّب ایجاد می کند، جلوی آن را گرفتند.‏

‏‏در همین قضیه دانشگاه آزاد اسلامی، یادم هست که ایشان ناراحت بودند از اینکه‏‎ ‎‏بچه ها ـ به دلیل اینکه دولت، نمی تواند آموزش عمومی و عالی را توسعه بدهد- از‏‎ ‎‏تحصیل محروم می شوند. ‏

‏‏گفتیم چرا از منابع مردم استفاده نکنیم؟ خودشان پیشقدم شدند و کمک کردند. در‏‎ ‎‏آن موقع، حمله شدیدی به مدارس نیکان و علوی شد. امام، حتی از اینها دفاع کردند و‏‎ ‎‏فرمودند: «کسی حق ندارد به این مدارس، تعرض بکند!» و فرمانی دادند که ما، در‏‎ ‎‏مجلس، تصویب کردیم و مدارس خصوصی قانونی شد. اینها نمونه های خوبی است که‏‎ ‎‏مبانی اصلی رفتار حکومتی امام را روشن می کند که مطابق مصلحت عمل می کردند.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎