حق رأی زنان

‏‏حق رأی زنان‏‏ ‏

‏‏از همان آغاز شکل گیری مبارزه علیه رژیم و بویژه در ماهها و روزهای پایانی حکومت‏‎ ‎‏پهلوی، بحث حضور زنان در انتخابات و حق رأی آنان، از مهمترین موضوعات مورد‏‎ ‎‏توجه محافل سیاسی و خبری در داخل و خارج بود.‏

‏‏رژیم شاه و حامیان او، اینگونه تبلیغ کرده بودند که نیروهای مبارز مذهبی با آزادی‏‎ ‎‏زنان و بویژه حق رأی آنان و حتی با تحصیل، کار و سایر فعالیتهای اجتماعی مخالف‏‎ ‎‏هستند، به همین خاطر در اغلب مصاحبه هایی که خبرنگاران با امام داشتند، پرسش‏‎ ‎‏هایی در این زمینه وجود داشت. ‏

‏‏امام هم در پاسخ به چنین پرسشهایی تأکید می کردند ‏‏[‏‏که‏‏]‏‏ این حرفهایی که راجع به‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏زنان و یا مسائل دیگر شنیده اند، اینها هم تبلیغات شاه و اشخاص مغرض است. زنها آزاد‏‎ ‎‏هستند و در تحصیل هم آزاد هستند، در کارهای دیگر هم آزادند، همان طور که مردها‏‎ ‎‏آزادند.‏

‏‏همچنین در تشریح نقش مؤثر زنان در انقلاب تأکید می کردندکه: «زندانهای شاه از‏‎ ‎‏زنان شیردل و شجاع مملّو است. در تظاهرات خیابانی زنان ما، بچه های خردسال خود‏‎ ‎‏را به سینه فشرده، بدون ترس از تانک و توپ و مسلسل، به میدان مبارزه آمده اند.‏‎ ‎‏جلسه های سیاسی ای که زنان در شهرهای مختلف ایران، بر پا می کنند کم نیست، آنان‏‎ ‎‏نقش بسیار ارزنده ای در مبارزات ما ایفا کرده اند. مادران شجاع فرزندان اسلام، خاطره‏‎ ‎‏جانبازی و رشادت زنان قهرمان را در طول تاریخ زنده کرده اند. در چه تاریخی این چنین‏‎ ‎‏زنان را سراغ دارید و در چه کشوری؟»‏‎[1]‎

‏‏اما این تأکیدات امام، موجب نشد که شک و شبهه های ایجاد شده در این زمینه، از‏‎ ‎‏بین برود. امام هم که حساسیت مسأله را می دانستند، در پیامی به همین مناسبت، به تأکید‏‎ ‎‏فرمودند: «آنچه لازم است تذکر دهم شرکت زنان مبارز و شجاع سراسر ایران در‏‎ ‎‏رفراندوم است. زنانی که در کنار مردان بلکه جلوتر از آنان، در پیروزی انقلاب اسلامی‏‎ ‎‏نقش اساسی داشته اند؛ توجه داشته باشند که با شرکت فعالانۀ خود، پیروزی ملت ایران‏‎ ‎‏را هر چه بیشتر تضمین کنند. شرکت در این امر برای مرد و زن از وظایف ملی و اسلامی‏‎ ‎‏است.»‏‎[2]‎‏ و به این ترتیب، مجدّداً بر تحقق چنین حقی و حضوری، مهر تأیید زدند و زنان‏‎ ‎‏مؤمن و انقلابی کشورمان نیز با شرکت گسترده شان در این رفراندوم، خط بطلانی‏‎ ‎‏بر تمامی پیش فرضهای بدخواهان انقلاب کشیدند.‏‎[3]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎