ماجرای فرزندان آیت اللّه‌ طالقانی

‏‏ماجرای فرزندان آیت اللّه طالقانی‏

‏‏پس از مدتی که فعالیت شدید دادگاههای انقلاب، فروکش کرده بود، دوره جدید‏‎ ‎‏محاکمات آنها بر مبنای آئین نامه ای شروع شد؛ که به موجب آن قرار شده بود فقط،‏‎ ‎‏کسانی که به قتل، شکنجه و حبس مردم بی گناه، اقدام کرده بودند و در تحکیم رژیم‏‎ ‎‏پهلوی، نفوذ بیگانگان، غارت، حیف و مال بیت المال و موارد مشابه دیگر دست‏‎ ‎‏داشتند، محاکمه شوند. از آغاز مشخص بود که مهمترین متهم این محاکمه، امیر عباس‏‎ ‎‏هویدا، نخست وزیر سیزده ساله شاه خواهد بود. مردی که هواخواهان زیادی نیز، در‏‎ ‎‏میان سران کشورهای اروپایی و امریکایی داشت...‏

‏‏در کش و قوس بحثهایی که بین موافقان و مخالفان محاکمه و اعدام هویدا در جریان‏‎ ‎‏بود، اقدام خودسرانه گروهی از افراد کمیته در دستگیری فرزندان آیت اللّه طالقانی (به‏‎ ‎
‏‎

‎‏نامهای ابوالحسن و مجتبی، در تاریخ 23 فروردین 1358)، به بهانه ارتباط ایشان با‏‎ ‎‏گروههای سیاسی چپ، موجی از نگرانی و نارضایتی را به همراه آورد. هر چند که اصل‏‎ ‎‏مسأله دستگیری این افراد با حضور و تلاش آقای مهدوی کنی (سرپرست کمیته های‏‎ ‎‏انقلاب) و آقای دکتر یزدی (معاون نخست وزیر در امور انقلاب)، در همان روز، حل و‏‎ ‎‏فصل شد و با آزادی آنها، کلّ قضیه فیصله یافت؛ اما خروج غیرمنتظره آیت اللّه طالقانی از‏‎ ‎‏تهران و اعتراض قهرگونه وی به این حادثه و رفتن به نقطه نامعلومی که به جز افراد‏‎ ‎‏خاص، کسی به ایشان دسترسی نداشته باشد، بهانه ای در دست گروههای سیاسی‏‎ ‎‏مخالف، بویژه منافقین (مجاهدین خلق) و چپ گراها داد که با برگزاری راهپیمایی و‏‎ ‎‏گردهماییهای متعدد، بر شدّت برخورد با نیروهای انقلابی و ایجاد تنش و التهاب در‏‎ ‎‏جامعه بیفزایند.‏

‏‏امام بلافاصله دستور بررسی مسأله را دادند و حاج احمد آقا برای دلجویی از آقای‏‎ ‎‏طالقانی از قم عازم تهران شد و با کشف محل انزوای آیت اللّه طالقانی، خود را به ایشان‏‎ ‎‏رساند. خود من به حاج احمد آقا تأکید کردم، در این روزها به صورت مرتب، در کنار‏‎ ‎‏آقای طالقانی باشد و ایشان را ترک نکند؛ زیرا بیم آن داشتیم که منافقین دور ایشان جمع‏‎ ‎‏شوند و با ایجاد مسائل تازه، هیاهو و جنجال دیگری به پا شود. طبیعی بود که موضوع در‏‎ ‎‏شورای انقلاب ودولت موقت هم مطرح شود و هر دو از وقوع این حادثه اظهار تأسف‏‎ ‎‏کرده و بر جلوگیری از تکرار آن تأکید کنند...‏

‏‏بازگشت آیت اللّه طالقانی و ملاقات ایشان با امام (در تاریخ 29 فروردین 1358) و‏‎ ‎‏سپس سخنرانی مفصل وی در مدرسه فیضیه قم، خصوصاً آن قسمت که تأکید کرد:‏‎ ‎‏«مخالفت با رهبری و شخص امام، مخالفت با دین اسلام است».‏‎[1]‎‏ راه سوءاستفاده بیشتر‏‎ ‎‏را بر منافقین و گروههای سیاسی مخالف، بست.‏

‏‏با سخنان امام که در آن ایشان تأکید کردند: «کسانی که آرامش جامعه را به هم‏‎ ‎‏می ریزند از کشورهای خارجی بخصوص امریکا دستور می گیرند، اگر دستشان برسد،‏‎ ‎‏سر آقای طالقانی را (هم) می برند» و همچنین با اعلامیه شورای انقلاب، که در آن با‏‎ ‎
‏‎

‎‏«تجلیل از آیت اللّه طالقانی» زندانهای بی ربط، تقبیح و گروههای سیاسی فرصت طلب،‏‎ ‎‏محکوم شده بودند و به مردم هشدار داده شده بود که مراقب باشند آلت دست نشوند،‏‎ ‎‏و ما شاهد عقب نشینی گروههای سیاسی و حاکم شدن آرامش نسبی بر جامعه ملتهب آن‏‎ ‎‏روزها شدیم.‏‎[2]‎

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎