کارکردهای امام

‏‏کارکردهای امام‏

‏‏امام بزرگترین تحوّل را در تاریخ ایران و به تعبیر دیگری اسلام، در زمان ما‏‎ ‎‏به وجود آوردند. روحانیّت، حوزه علمیه و نیروهای مسلمان را در فاز جدیدی از‏‎ ‎‏حرکتها و اقدامات سیاسی ـ اجتماعی قرار دادند، که به این وسعت هیچ وقت سابقه‏‎ ‎‏نداشته است.‏

‏‏امام موفق شدند، حوزه علمیه، نیروهای مذهبی و هیأتهای مذهبی و برنامه های‏‎ ‎‏عزاداری را که به صورت سنّتی در محدوده های کم عمقی حرکت می کردند و حداکثر‏‎ ‎‏گاهی به نهی از منکر و امر به معروف در برنامه هایشان می پرداختند، اینها را وادار کردند‏‎ ‎‏در یک برنامه ریشه ای و بنیانی حرکت کنند و جامعه را اصلاح کنند.‏

‏‏مسأله دیگری که امام حرکت کردند و نتیجه گرفتند، به یکی از ریشه های بدبختی‏‎ ‎‏کشور و بسیاری از کشورهای دنیا توجه کردند و آن سلطه اجانب بود. ما این دو قرن اخیر‏‎ ‎‏هر اقدامی که می خواستیم به نفع کشورمان بکنیم، با کارشکنی دشمنان، امریکا یا‏‎ ‎‏مستعمرین دیگر مواجه می شدیم. وقتی که اختیار حکومت، دولت و شاه در اختیار‏‎ ‎‏خارجیها بود و آنها نفع خودشان را اصل قرار می دادند، هر کس و هر مأمور صالحی یا‏‎ ‎‏شخصیت اجتماعی به فکر اصلاح اجتماعی می افتد؛ بالاخره این سر و کارش با‏‎ ‎‏قدرتهای استعماری در دنیا بود و این قدرتهای استعماری تا حدّی تحمل می کردند که‏‎ ‎‏منافع خودشان را از دست ندهند.‏

‏‏نفت، معادن، ارتش، امنیت، برنامه ریزی ما در دست اینها بود. سیاست خارجی،‏‎ ‎‏تجارت خارجی و اینکه چه بخریم و چه بفروشیم و چه بسازیم و چه مصرف بکنیم،‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏همه این سیاستها را کشورهای استعماری برای دولتها تعیین می کردند. در چنین فضایی‏‎ ‎‏فکر می کنید راه ترقّی، تکامل و توسعه به صورت مستقل و در جهت منافع مردم باز‏‎ ‎‏است؟ روشن است که نیست.‏

‏‏امام روی همین نقطه دست گذاشتند و استبداد و استعمار را با هم مورد هجوم قرار‏‎ ‎‏دادند. این کار امام در گذشته تاریخ سابقه نداشت؛ به صورت مقطعی شده بود. در‏‎ ‎‏جریان تنباکو یا جریان سقّاخانه یا چیزهای دیگری از این قبیل، علما یا بعضی از ملّیّون‏‎ ‎‏حرکتی کرده بودند. در جریان ملّی کردن نفت، مردم و نیروهای ملّی حرکت خوبی‏‎ ‎‏کردند؛ اما اینها یک کار مقطعی بود و دوباره به  حالت اول برگشت. این برنامه ای که ریشه‏‎ ‎‏را بکند و از کشور بیرون کند خیلی فرق  می کند. الان این اتفاق افتاد.‏

‏‏با کاری که امام کردند، حکومت اسلامی با پیشتازی روحانیّت و با کمک همین‏‎ ‎‏نیروهای مذهبی که در گذشته مانع بودند، اجازه یافتند به سر و سینه بزنند، عزاداری‏‎ ‎‏بکنند و در مسجد جمع بشوند و نماز جماعت بخوانند. همه اینها خوب است. قبلاً به‏‎ ‎‏اینگونه چیزها هم قانع بودیم. این نیروها آمدند، آن روضه هایی را که در دسته ها‏‎ ‎‏می خواندند را عوض کردند و حرفهای جدیدی زدند. از آزادیخواهی امام حسین(ع)‏‎ ‎‏گفتند و ریشه را شناختند. دستجات، طلبه ها بتدریج دنبال امام آمدند و این شد که پیروز‏‎ ‎‏شدیم.‏

‏‏مگر دشمنان از سر ما و امام دست برمی داشتند؟ آنها پشت سر هم سناریو داشتند و‏‎ ‎‏اجرا می کردند. مطمئن بودند که دوباره این خانه را تحویل می گیرند. گاهی هم گفته‏‎ ‎‏بودند که از در می رویم و از پنجره وارد می شویم. اول فکر می کردند که در همان‏‎ ‎‏روزهای اول محتوای انقلاب عوض می شود و این حرفهای اسلامی و مذهبی و‏‎ ‎‏ضداستکباری و ضدخارجی که زده می شود، با آمدن یک گروه متجدّد و فرنگ رفته و‏‎ ‎‏غرب زده، تاریخ مشروطه تکرار می شود و نیروهای انقلابی و اسلامی به خانه هایشان‏‎ ‎‏برمی گردند. شور و هیجان می خوابد.‏

‏‏هوشیاری امام و بیداری مردم نگذاشت که این جریان به وجود بیاید و دیدیم که‏‎ ‎‏لیبرالها دستشان، از مدیریّت کشور کوتاه شد.‏

‏
‏‎

‎‏مردم خوب می فهمند که امام چه کار بزرگی برای این کشور و اسلام کرد. چه اقدام‏‎ ‎‏ریشه ای کرد. چه بنیان مرصوصی را بنا نهاد. چه بنیان خطرناکی را ویران کرد و قانع نبود‏‎ ‎‏به اینکه چند تا مشروب فروشی یا چند زن بی حجاب را باحجاب کند. بلکه فکر‏‎ ‎‏می کردند که حکومت باید بنیانی اسلامی باشد، قرآن حاکم باشد و احکام الهی اجرا‏‎ ‎‏شود. حکم غیر اسلامی تصویب نشود و خارجی اینجا حکومت نکند و فرهنگ غربی‏‎ ‎‏بچه های ما را متلاشی نکند. همه حرفها بنیانی است.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎