محکومیت دخالتهای امریکا در ایران

‏‏محکومیت دخالتهای امریکا در ایران‏‏ ‏

‏‏ما بعد از پیروزی انقلاب، بنا داشتیم با تمامی کشورها ـ حتی امریکا و برخی از کشورها‏‎ ‎‏که حامی جدی رژیم شاه بودند ـ روابط حسنه و دوستانه داشته باشیم؛ البته رژیم‏‎ ‎‏صهیونیستی که ما اصلاً وجود آن را به رسمیت نمی شناختیم ـ و دولت آفریقای جنوبی ـ‏‎ ‎‏که ماهیت نژادپرستی آن، برخلاف آرمان و اعتقادات ما بود ـ از این قاعده مستثنی بودند.‏

‏‏گذشت زمان نشان داد که دولت امریکا، ماهیت انقلاب اسلامی و روحیه‏‎ ‎‏استقلال طلبی و آزادیخواهی ملت ما را به درستی درک نکرده است؛ زیرا برخلاف‏‎ ‎‏انتظار، به حمایت علنی از شاه، ادامه داد و عملاً با حضور عوامل وابسته خود در مناطق‏‎ ‎‏و نقاط آشوب زده کشور، به مقابله با انقلاب پرداخت. ما نشانه های توطئه آنها را در‏‎ ‎‏درگیریهای قومی کردستان و برخی از مناطق دیگر به خوبی می دیدیم و این دخالتها،‏‎ ‎‏حتی به محاکم دادگاههای انقلاب نیز رسیده بود، به طوری که وقتی این دادگاه، احکام‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏انقلابی علیه عوامل مؤثر رژیم شاه صادر می کردند، آنها با اظهار تأسف، خواستار‏‎ ‎‏جلوگیری از آن شدند؛ حتی در این زمینه، نمایندگان مجلس سنای امریکا (در تاریخ 17‏‎ ‎‏اردیبهشت 1358)، قطعنامه ای مداخله جویانه، دربارۀ ایران صادر کردند. ‏

‏‏امام این دخالتها را بشدت محکوم کردند و در سخنانی (در تاریخ 29 اردیبهشت‏‎ ‎‏1358) فرمودند: «معلوم است که سنای امریکا باید ما را محکوم کند؛ شکی نیست که ما‏‎ ‎‏می دانیم، آنها ما را محکوم می کنند. دولت امریکا نیز، ما را محکوم می کند، برای اینکه‏‎ ‎‏آن داغی که به دل امریکا به واسطه این نهضت وارد شده، به دل هیچ کس وارد نشده‏‎ ‎‏است...‏

‏‏دولت امریکا ما را (تهدید) کرده بود که اگر چنانچه این اعدامها ادامه پیدا کند، در‏‎ ‎‏روابط ایران با امریکا، یک قدری خطر می افتد، ای الهی که به خطر بیفتد. ما روابط با‏‎ ‎‏امریکا را می خواهیم چه بکنیم. روابط ما با امریکا روابط یک مظلوم با ظالم است.»‏‎[1]‎

‏‏به دنبال این سخنان امام، موج عظیمی بر ضد امریکا به راه افتاد؛ به طوری که دولت‏‎ ‎‏موقت که تا این زمان روابط متعادلی باامریکا داشت، اعلام کرد در روابط خود با امریکا‏‎ ‎‏تجدید نظر می کند و اکثر گروههای سیاسی، مردم را به تظاهرات ضد امریکایی‏‎ ‎‏فراخواندند.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎