مطبوعات و آرمانهای ملّت

‏‏مطبوعات و آرمانهای ملّت‏‏ ‏

‏‏با پیروزی انقلاب اسلامی و باز شدن فضای سیاسی کشور، انتشار افکار و اندیشه های‏‎ ‎‏مختلف، از طریق روزنامه ها و مجلات و حتی شبنامه ها، روز به روز بیشتر می شد و چون‏‎ ‎‏کسی و قانونی حاکم بر این اوضاع نبود، طبیعی بود که راه صواب و ناصواب و حرف‏‎ ‎‏درست و نادرست و اخبار صحیح و کذب، همگی مجال طرح داشت و محدودیتی‏‎ ‎‏موجود نبود. در این میان، سوءاستفاده عوامل ضدانقلاب و مخالفان نظام نوپای‏‎ ‎‏جمهوری اسلامی از این اوضاع و احوال، نه تنها دور از ذهن نبود، بلکه احتمالی قوی و‏‎ ‎‏حتمی محسوب می شد. مطالب توطئه انگیز برخی از این روزنامه ها ـ از جمله ـ روزنامه‏‎ ‎‏آیندگان که سابقه منفی نیز، در رژیم گذشته داشت و به عنوان اموال مصادره در اختیار‏‎ ‎‏دولت ـ تأکیدی بر صحت این نظر بود. ‏

‏‏این روزنامه با جعل اخبار و گزارشهای ناصواب، بهانه هایی برای آشوب و هرج و‏‎ ‎‏مرج درست می کرد. اوج این کارهای خلاف، تحریف مصاحبه حضرت امام با روزنامه‏‎ ‎‏لوموند ـ دربارۀ عوامل دست اندرکار ترور آیت اللّه مطهری ـ بود. ‏

‏‏در پی این اقدام، دفتر امام (در تاریخ 20 اردیبهشت 1358) اطلاعیه ای منتشر‏‎ ‎‏ساخت و اعلام کرد: این روزنامه که از اوّل انقلاب تا کنون نقشی انحرافی و برخلاف‏‎ ‎‏مصلحت ملت مسلمان داشته است، مورد تأیید مسلمانان متدین و انقلابی نبوده و نیست‏‎ ‎‏و امام فرموده اند که: «این روزنامه را از این پس هر گز نمی خوانم.» خود امام هم تأکید‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏داشتند که: «نقش مطبوعات در کشورها منعکس کردن آرمانهای ملت است.»‏‎[1]‎‏ به دنبال‏‎ ‎‏این درخواست، تصفیه روزنامه های متعلق به دولت از عوامل ضد انقلاب، از سوی مردم‏‎ ‎‏اوج گرفت.‏

‏‏سرانجام سر و سامان دادن به وضع مطبوعات به شورای انقلاب کشیده شد و در این‏‎ ‎‏شورا، چندین جلسه درباره این مسأله از زوایای مختلف بحث و گفتگو کردیم. تقریباً نظر‏‎ ‎‏همه این بود که باید چاره ای اندیشیده شود؛ به نحوی که هم آزادیها حفظ شود و هم‏‎ ‎‏حرمتها و حریمها رعایت شود. لایحه ای نیز برای نظارت بر مطبوعات مطرح شد، که‏‎ ‎‏بعدها با اصلاحاتی (در تاریخ 20 مرداد 1358) به تصویب رسید.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎