ادغام شورای انقلاب و دولت موقت

‏‏ادغام شورای انقلاب و دولت موقت‏

‏‏بالا گرفتن نارضایتها و فشار نیروهای انقلابی بر دولت و تداوم برخی ناهمگونیها بین‏‎ ‎‏نهادهای انقلابی و اعضای دولت موقت که با تو جه به اوضاع و احوال جامعه انقلابی در‏‎ ‎‏آن روزها، تقریباً طبیعی به نظر می رسید، موجب اظهار ناراحتیهای مکرر مهندس‏‎ ‎‏بازرگان و جمعی از اعضای دولت شد؛ تا حدی که حتی بحث استعفای اعضای دولت‏‎ ‎‏نیز، چندین بار پیش آمد. این مسأله با هدف پیدا کردن راه حلی مناسب، در جلسه‏‎ ‎‏مشترک شورای انقلاب و دولت موقت و در حضور حضرت امام (در تاریخ 9 تیر‏‎ ‎‏1358)، مطرح شد.‏

‏‏در این جلسه سه پیشنهاد مطرح بود. راه حل اول این بود که شورای انقلاب و‏‎ ‎‏نهادهای انقلابی کلاً منحل شود و فقط دولت زیر نظر مستقیم رهبر انقلاب انجام وظیفه‏‎ ‎‏کند. راه حل دوم، انحلال دولت و واگذاری کلیه امور به شورای انقلاب بود. اما راه حل‏‎ ‎‏سوم که در آن مقطع زمانی، مناسبتر تشخیص داده شد و امام با آن موافقت فرمودند و‏‎ ‎‏قرار شد بر مبنای آن عمل شود، این بود که شورای انقلاب و دولت موقت با حفظ‏‎ ‎‏جایگاه و موقعیت خود در هم ادغام شوند، به نحوی که عده ای از اعضای شورای‏‎ ‎‏انقلاب وارد دولت شوند و مسئولیت اجرایی بگیرند و عده ای از اعضای دولت موقت‏‎ ‎‏نیز وارد شورای انقلاب شوند و در تصمیم گیریهای آن سهیم باشند؛ به این ترتیب، هر دو‏‎ ‎‏نهاد با وظایف و مشکلات یکدیگر بیشتر آشنا شدند و با حل مسائل و مشکلات‏‎ ‎‏احتمالی، کارها با سرعت بیشتری انجام پذیرفت.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎