رفراندوم جمهوری اسلامی

‏‏رفراندوم جمهوری اسلامی‏‏ ‏

‏‏با تأکید امام مبنی بر اینکه «آنچه اینجانب به آن رأی می دهم، جمهوری اسلامی است و‏‎ ‎‏آنچه ملت شریف ایران در سرتاسر کشور با فریاد از آن پشتیبانی نموده، همین جمهوری‏‎ ‎‏اسلامی بوده است نه یک کلمه زیاد و نه یک کلمه کم. من از ملت شریف انتظار دارم که‏‎ ‎‏به جمهوری اسلامی رأی دهند که تنها این مسیر انقلاب اسلامی است.»‏‎[1]‎‏ محتوا و شکل‏‎ ‎‏رفراندوم تعیین نظام سیاسی کشور، مشخصتر شد.‏

‏‏در این ایام، برخی هم، بشدت اصرار داشتند که رفراندومی صورت نگیرد و‏‎ ‎‏می گفتند که نیازی به این کار نیست. این افراد معتقد بودند با اعلام حمایتهای مکرر مردم‏‎ ‎‏از امام و انقلاب، خواست و نظر مردم روشن و برای همگان مسجل است، بنابراین،‏‎ ‎‏نیازی به برگزاری رفراندوم نیست. اما امام این نظر را هم نپذیرفتند و بر برگزاری هر چه‏‎ ‎‏سریعتر رفراندوم تأکید کردند. به هر حال، نظر قطعی امام، نقطه پایان این اختلافات بود‏‎ ‎‏و همگان، چه آنها که رفراندوم را ضروری نمی دانستند و چه آنهایی که عنوان دیگری‏‎ ‎‏برای جمهوری، پیشنهاد می کردند، این نظریات را پذیرفتند و تسلیم شدند و سرانجام‏‎ ‎‏دربارۀ نحوه اجرای رفراندوم، قرار شد برگه هایی با سؤال مشخص «جمهوری اسلامی،‏‎ ‎‏آری، نه» و دو رنگ ـ که انتخاب آنها نیز مورد اختلاف بود ـ چاپ و منتشر شود. البته با‏‎ ‎‏توجه به اجازه امام، مقرر شد به کسانی که نوع حکومت دیگری مورد نظرشان هست،‏‎ ‎‏فرصت داده شود که نام حکومت دلخواه خود را بر روی برگه «نه» بنویسند و در صندوق‏‎ ‎‏بیندازند، همچنین روز آغاز رأی گیری، 10 فروردین و مدت آن، دو روز و حداقل سنّ‏‎ ‎‏رأی دهندگان 16 سال تمام تعیین شد و هر نوع تظاهرات در روزهای همه پرسی و حمل‏‎ ‎‏سلاح، به جز توسط مأموران انتظامی، ممنوع شد.‏

‏‏با مشخص شدن این خصوصیات، اکثریت احزاب و گروههای سیاسی، با انتشار‏‎ ‎‏اعلامیه هایی بر حضور گسترده در این رفراندوم تأکید کردند، البته گروهکهای کوچکی از‏‎ ‎‏کمونیستها هم خواستار تحریم انتخابات شدند و تلاش کردند با سمپاشی و پخش‏‎ ‎‏شایعاتی در بین برادران اهل سنت، در برخی مناطق از جمله: گنبد، زاهدان و اردبیل،‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏مردم را از حضور در رفراندوم باز بدارند که با پیام به موقع امام، در یک روز قبل از شروع‏‎ ‎‏رأی گیری و با تأکید ایشان مبنی بر اینکه «ما به برادران خود اطمینان می دهیم که تمام‏‎ ‎‏اقشار کشور ـ چه اهل سنت و چه شیعه ـ به حقوق خود خواهند رسید و هیچ فرقی بین‏‎ ‎‏طوایف مسلمین در حقوق سیاسی و اجتماعی و غیر آن نیست.»‏‎[2]‎‏ توطئه این گروهها نقش‏‎ ‎‏بر آب شد، به طوری که در صبح روز 10 فروردین، همه چیز مهیای حرکت تاریخی و‏‎ ‎‏ماندگار مردم شد و نخستین انتخابات کاملاً آزاد، در طول تاریخ معاصر کشور برگزار‏‎ ‎‏شد.‏

‏‏امام و مراجع معظّم تقلید نیز، در همان ساعات اولیه روز نخست رأی گیری، در پای‏‎ ‎‏صندوقها حاضر شدند و آرای خود را درون آنها ریختند و به این ترتیب، میلیونها انسان،‏‎ ‎‏در حرکتی شورانگیز آمدند و با رأی آزاد خود، زوال 2500 سال نظام شاهنشاهی را‏‎ ‎‏گواهی دادند و پایه های نظام نوپای «جمهوری اسلامی» را پی ریزی کردند.‏‎[3]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎