فرمان امام مبنی بر تشکیل دولت موقت

‏‏فرمان امام مبنی بر تشکیل دولت موقت‏‏ ‏

‏‏از اولین روزهای ورود امام به ایران، از مهمترین بحثها، بحث تعیین دولت بود. به نظر‏‎ ‎‏من، همه ما به این نتیجه رسیده بودیم که در زمینه تشکیل دولت از نیروهای نهضت‏‎ ‎‏آزادی استفاده شود، که طبعاً از نیروهای جبهه ملی هم استفاده می کردند. نیروی دیگری‏‎ ‎‏نبود، مگر نیروهایی مثل منافقین که به هیچ وجه، مورد اعتماد نبودند. هنوز بنا نبود که‏‎ ‎‏روحانیت در کارهای اجرایی دخالت کند، بگذریم که تجربه و آمادگی کافی هم برای‏‎ ‎‏اجرائیات نداشتیم.‏

‏‏مشکلی که در سپردن اجرائیات به افراد نهضت آزادی داشتیم، این بود که امام‏‎ ‎‏ذهنیّت خوبی نسبت به احزاب نداشتند. موافقت با تشکیل حزب جمهوری اسلامی هم‏‎ ‎‏از ناچاری بود. براساس چنین ذهنیتی، سپردن مسئولیت به مهندس بازرگان را مشروط‏‎ ‎‏کردند به اینکه ایشان و همکارانشان به عنوان حزب، عهده دار امور نباشند. بعد از آنکه‏‎ ‎‏حکم دولت موقت آماده شد، امام دستور دادند که من حکم را در جلسه رسمی و‏‎ ‎‏عمومی در حضور ایشان بخوانم. این تصمیم و نیز تصمیم دیگر امام دربارۀ عضویت من‏‎ ‎‏در هیأت حل مشکل نفت، برای خیلی ها پیام داشت. مراسم این ابلاغ هم به وسیله‏‎ ‎‏فرستنده سیاری که بخشی از تهران را پوشش می داد، پخش شد.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎