حوادث پاوه

‏‏حوادث پاوه‏

‏‏پس از گذشت چندین ماه از پیروزی انقلاب و استقرار دولت موقت، مسائل کردستان‏‎ ‎‏همچنان از مهمترین مشغله های شورای انقلاب و دولت بود.‏

‏‏با اوجگیری وخامت اوضاع شهر و رسیدن خبرهای ناگوار دیگر، امام شخصاً وارد‏‎ ‎‏صحنه شدند و در یک سخنانی هشداردهنده فرمودند که: «این توطئه گرها در کردستان و‏‎ ‎‏غیر آن، در صف کفّار هستند و با آنها باید با شدّت رفتار کرد.» و تأکید کردند: «مصالح‏‎ ‎‏مسلمین را نمی گذارند به این امور از بین برود.»‏‎[1]‎‏ و سپس به عنوان فرماندهی کلّ قوا،‏‎ ‎‏پیامی صادر کردند و به «دولت و ارتش و ژاندارمری» اخطار کردند که «اگر با توپها و‏‎ ‎‏تانکها و قوای مجهز تا 24 ساعت دیگر حرکت به سوی پاوه نشود، من همه را مسئول‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏می دانم.»‏‎[2]‎

‏‏به دنبال این پیام، علاوه بر نیروهای مسلح و پاسداران انقلاب، انبوه بیشماری از مردم‏‎ ‎‏از گوشه و کنار کشور، برای سرکوب ضدانقلاب به پاخاستند و عازم پاوه شدند؛‏‎ ‎‏به طوری که با حضور نیروهای مردمی ـ ارتشی، در کمتر از چند ساعت آتش فتنه فرو‏‎ ‎‏نشست و با فرار مهاجمان، پادگان از محاصره خارج و آرامش نسبی در شهر حاکم شد...‏

‏‏امام هم، بار دیگر با پیامی (در تاریخ 28 مرداد 1358) دستور بسیج عمومی و در‏‎ ‎‏اطلاعیه ای، نیروهای ارتشی و سپاهی و انتظامی را ملزم ساختند که بدون فوت وقت به‏‎ ‎‏سنندج بروند و با شدت تمام اشرار را سرکوب نمایند.»‏‎[3]‎‏ در پی این فرمان، باز هم ارتش،‏‎ ‎‏سپاه و نیروهای مردمی، عازم سنندج شدند و در اندک زمانی، آرامش و امنیت را به آن‏‎ ‎‏منطقه بازگرداندند.‏‎[4]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎