21 بهمن 1357، روز سرنوشت

‏‏21 بهمن 1357، روز سرنوشت‏‏ ‏

‏‏عصر روز 21 بهمن، ناگهان خبردادند که حکومت نظامی اعلام شده است. آن زمان جزء‏‎ ‎‏لحظات حساس ما بود. ما از وقتی مذاکراتمان با دولت بختیار به نتیجه نرسیده بود،‏‎ ‎‏انتظار چنین وضعی را داشتیم و احتمال این کار را می دادیم. ‏

‏‏لحظه اعلان حکومت نظامی، لحظه اوج ماجرا بود؛ زیرا هر لحظه بعد از آن،‏‎ ‎‏نگرانیهای ما بیشتر و بیشتر می شد. به همین دلیل خدمت امام رسیدیم و با ایشان مفصل‏‎ ‎‏صحبت کردیم. امام با طمأنینه خاصی فرمودند: «باید بگوییم، مردم فرمان حکومت‏‎ ‎‏نظامی را اطاعت نکنند.» این سخن امام بر نگرانیهای جمع ما افزود. ‏

‏‏آیت اللّه طالقانی و مهندس بازرگان تأکید داشتند که اگر چنین شود، حتماً حمام خون‏‎ ‎‏راه می افتد. به همین دلیل، تلاش کردند که نظر امام را تغییر دهند، اما موفق نشدند. امام‏‎ ‎‏تصمیم خودشان را گرفته بودند. بیانیه ای دادند و از ارتشیهایی که به مردم پیوسته بودند،‏‎ ‎‏حمایت و تشکر کردند و از بخشی از نیروهای مسلح انتقاد کردند و به مردم گفتند:‏‎ ‎‏«اعلامیه امروز حکومت نظامی، خدعه و خلاف شرع است و مردم به هیچ وجه به آن‏‎ ‎‏اعتنا نکنند.»‏‎[1]‎

‏‏مردم نیز به این فرمان امام گردن نهادند و نه تنها به خانه ها نرفتند، بلکه با تجمعهای‏‎ ‎‏پراکنده در سطح شهر، علناً مخالفتشان را با حکومت نظامی اعلام کردند و این مقدمه‏‎ ‎‏شکست کودتا و حکومت نظامی بود، زیرا به این ترتیب، حکومت نظامی قبل از آنکه‏‎ ‎‏اصلاً به اجرا در آید، عملاً لغو شده بود. ‏

‏‏این فرمان امام یک ودیعه آسمانی بود. در آن لحظه این تصمیم بسیار سرنوشت ساز‏‎ ‎‏بود و باید آن را اوج حرکت و تصمیمات مهم امام در راه هدایت انقلاب دانست.‏‎[2]‎‏ این‏‎ ‎‏برخورد یک بار دیگر شخصیت امام را به خوبی نشان می داد که با شجاعت خاص‏‎ ‎‏سرنوشت انقلاب را رقم زدند. ‏

‏‏از روز 21 بهمن، درگیریهای خونین آغاز شد و تا شب شدت بیشتری گرفت. در شب‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏22 بهمن، تلاش ما این بود که امام را قانع کنیم که محل اقامت خود را تغییر بدهند و در‏‎ ‎‏دسترس نباشند. طبیعی بود که آن محل بمباران بشود. امام نپذیرفتند. این هر چند‏‎ ‎‏تصمیم خطرناکی بود، اما از روحیه خاص و حماسه گرای امام حکایت می کرد.‏‎[3]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎