بستن فرودگاه

‏‏بستن فرودگاه‏

‏‏هنوز چند روزی از رفتن شاه نگذشته بود که امام تصمیم گرفتند، به ایران بیایند. ایشان‏‎ ‎‏در پیامی خطاب به ملت اعلام کردند: «بزودی به شما می پیوندم، تا در خدمت شما باشم‏‎ ‎‏و با همت شجاعانه شما به رفع مشکلات کوشا بوده و با هم صدا و هم قدم شدن همه‏‎ ‎‏اقشار ملت بر فسادها غلبه کنیم.‏‎[1]‎‏ البته این نظر را قبلاً هم داشتند که حال می خواستند‏‎ ‎‏عملی کنند. همیشه می گفتند هر وقت مانعی در سر راهم نباشد، به ایران می آیم.‏

‏‏با فراهم شدن زمینه ها عزم سفر کردند و دستور هم دادند که مقدمات سفرشان‏‎ ‎‏فراهم شود و حتی کارکنان اقامتگاه نوفل لوشاتو را (در تاریخ 4 بهمن 1357) فرا‏‎ ‎‏خواندند و با بیان اینکه: «من بیعتم را از شماها برداشتم»‏‎[2]‎‏ به آنها تأکید کردند که: «ممکن‏‎ ‎‏است آن طوری که اینها تهیه دیدند، در این سفر خطر در کار باشد و من میل ندارم که به‏‎ ‎‏خاطر من، شما خدای نخواسته در خطر بیفتید...»‏‎[3]‎

‏‏اما بختیار و حامیان او با آمدن امام بشدت مخالفت می کردند و از مذاکراتی که شده‏‎ ‎‏بود، مشخص بود آنها تمایل دارند که امام در این شرایط از کشور دور باشند، تا آنها‏‎ ‎‏بتوانند بر اوضاع مسلط شوند. ‏

‏‏آنها حتی حاضر بودند به قول خودشان امتیازاتی هم بدهند. بحث رفتن بختیار به‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏پاریس را هم که مورد مخالفت امام قرار گرفت، با همین هدف، مطرح می کردند و البته از‏‎ ‎‏تهدید و احتمال خطر سوءقصد به امام هم، سخن می گفتند. آنها وقتی جدیت امام برای‏‎ ‎‏بازگشت به کشور را، علی رغم همه خطرات آن، دیدند، در اقدامی شتابزده دستور‏‎ ‎‏اشغال نظامی فرودگاه مهرآباد و بستن فرودگاههای سراسر کشور را در تاریخ 4 بهمن‏‎ ‎‏1357 بر روی پروازهای خارجی دادند و به مدت سه روز کلیه پروازها را لغو کردند. امام‏‎ ‎‏این اقدام مذبوحانه و غیر انسانی دولت غاصب متظاهر به قانون اساسی را حرکتی برای‏‎ ‎‏منحرف کردن راه ملت دانستند و تأکید کردند که: اینان عمّال اجانبند که در زیر پوشش‏‎ ‎‏قانون اساسی، خیانت خود را پنهان می کنند.‏‎[4]‎‏ ‏‎[5]‎

‏‎ ‎

‏‎

‎