جانشین فرماندهی کلّ قوا

‏‏جانشین فرماندهی کلّ قوا‏‏ ‏

‏‏عملیات رمضان برای نزدیک شدن به بصره و تنومه، در تاریخ 23 تیر 1361 آغاز شد،‏‎ ‎‏ولی در عمل، مواجه با وضعی متفاوت از عملیات داخل خاک ایران شدیم. سیاست‏‎ ‎‏دفاعی عراق و استحکامات و موانع ایجاد شده، کار پیشروی را مشکل کرد و رزمندگان‏‎ ‎‏ما تجربه عبور از اینگونه موانع را نداشتند. البته نباید نقش اختلاف نظر فرماندهان ارتش‏‎ ‎‏و سپاه را در نحوه انجام عملیات نادیده بگیریم؛ که یکی بیشتر به شیوه های کلاسیک‏‎ ‎‏جنگی می اندیشید و دیگری بر شیوه های ابتکاری انقلابی و شهادت طلبانه پای‏‎ ‎‏می فشرد.‏

‏‏همین تفاوت نظریات و شاید کمی هم علایق بخشی و صنفی، هماهنگی بدست‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏آمده بعد از فرار بنی صدر را تضعیف کرد؛ و وقت زیادی از شورای عالی دفاع و مسئولان‏‎ ‎‏نظام و شخص امام، صرف ایجاد هماهنگی سه نوع نیروی جبهه ها شامل ارتش، سپاه و‏‎ ‎‏بسیج و نیروهای کمکی از شهربانی و ژاندارمری و کمیته های انقلاب می شد؛ و وقت‏‎ ‎‏ارزشمند هدر می رفت و همین اتلاف وقت، فرصت بیشتری  به عراقیها داد که خطوط‏‎ ‎‏دفاعی خود را که امتحان خوبی هم داده بود، محکمتر کنند. ‏

‏‏در سالهای بعد، امام به این نتیجه رسیدند که برای کل جنگ فرماندهی واحدی ایجاد‏‎ ‎‏کنند که همه نیروها را تحت امر داشته باشد و این قرعه به نام اینجانب افتاد.‏‎[1]‎‏ با حفظ‏‎ ‎‏مسئولیتم در مجلس، که خود کاری مهم و سخت بود، این مسئولیت بعد از عملیات‏‎ ‎‏والفجر مقدماتی و قبل از عملیات خیبر شروع شد و تا آخر جنگ ادامه داشت. از آن به‏‎ ‎‏بعد جنگ، فرمانده واحد داشت و وضع هماهنگیها و تبادل امکانات و وظایف، شکل‏‎ ‎‏بهتری یافت؛ ولی اختلافات واقعی تا آخر، از سر ما دست برنداشت و از این رهگذر‏‎ ‎‏عدم النفع ها و گاهی فشارهای جدی را تحمل کردیم و بالاخره امام به این نتیجه رسیدند‏‎ ‎‏که دستورات صریحی برای رفع مشکل نیروهای مسلح صادر کنند که ضمن حکم،‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏جانشینی فرماندهی کلّ قوا به نام اینجانب اعلام شد.‏

‏‏پیروزیهای مهم در عملیات خیبر و والفجرها، کربلاها، نصرها، قدس ها، ظفرها،‏‎ ‎‏عاشوراها، فتح ها و بخصوص والفجر هشت و کربلای پنج و نصر چهار از نتایج همین‏‎ ‎‏دوره اند.‏‎[2]‎

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎