امام علاقۀ خاصی به فرزندان شاهد داشتند. اگر آنها را در تلویزیون می دیدند، می گفتند: خوشا به حال پدرانشان که ره صد ساله را یک شبه طی کردند؛ معلوم نیست ما چطور خواهیم مرد.
بعد از فوت دامادشان (آقای اشراقی) امام به بچه های خردسال آن مرحوم می گفتند: من هم مثل شما بودم. من هم پدرم را ندیدم.