حضرت امام تذکراتشان را نسبت به سن مخاطب تعدیل می نمودند و برخوردشان با ما و بچه های ما به طور کامل فرق می کرد. با ما جدیتر برخورد می کردند و مطالب را جدیتر مطرح می فرمودند. اما با نوه هایشان که در سنین جوانی بودند با لحن بسیار ملایم که هر جوانی خوشش می آید و حالت نصیحت گونه ای که کسی ناراحت نشود و حتی با شوخی برخورد می کردند. اگر ما گاهی از فرزندانمان گله می کردیم و برای مثال می گفتیم که دخترمان به حرفهای ما گوش نمی دهد، ایشان همیشه جانب جوانها را می گرفتند، یعنی معتقد بودند که باید رعایت حال جوانها را کرد.