تعقیب
مسأله 1 ـ بعد از فراغ از نماز، ولو این که نماز مستحبی باشد، تعقیب مستحب است و این استحباب، در نماز واجب ـ خصوصاً نماز صبح ـ مؤکّدتر است و مقصود از تعقیب آن است که مشغول دعا و ذکر و خواندن قرآن و مانند این ها شود.
مسأله 2 ـ در تعقیب نماز شرط است که متّصل به فراغ از نماز باشد، به گونه ای که چیز دیگری را همراه تعقیب انجام ندهد که حالت تعقیب را نزد اهل شرع از میان ببرد، مانند آن که چیزی درست کند و امثال آن. و در تعقیب بهتر است در همان جای نماز و رو به قبله و با طهارت بنشیند. و در تعقیب گفتن چیز خاصی لازم نیست و افضل آن است که آنچه از ائمه علیهم السلاموارد شده است و در کتاب های ادعیه و روایات آمده، خوانده شود. و شاید افضل از همۀ آن ها، تسبیحات حضرت صدّیقه زهرا ـ سلام الله علیها ـ باشد، و کیفیت تسبیحات آن حضرت، بنابر احتیاط (واجب) سی و چهار تکبیر «الله اکبر» و سپس سی و سه تحمید «الحمد لله » و پس از آن ها سی و سه تسبیح «سبحان الله » است. و اگر در عدد آن ها شک نماید، در صورتی که از محل آن نگذشته باشد، باید بنا را بر کمتر بگذارد و اگر اشتباه کند و بر تعداد تکبیر یا غیر آن بیفزاید باید دست از زیادی بردارد و بنا را بر سی و چهار یا سی و سه بگذارد و (در چنین موردی) بهتر است در «الله اکبر» و «الحمد لله » ـ نه در «سبحان الله » ـ بنا بگذارد که یکی کم است سپس با گفتن یک مرتبه، عدد را تکمیل نماید.
و از جملۀ تعقیبات است گفتن: «لا اِله اِلاَّ الله ُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ اَنْجَزَ وَعْدَهُ ونَصَرَ عَبْدَهُ وَاَعَزَّ جُنْدَهُ وَغَلَبَ الأَحْزابَ وَحْدَهُ، فَلَهُ الْمُلکُ وَلَهُ الْحَمْدُ یُحْیی و یُمیتُ وَهُوَ عَلی کُلِّ شَیْ ءٍ قَدیرٌ».
و از جملۀ آن ها است گفتن: «اللهمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَاَجِرْنِی مِنَ النَّارِ، وَارْزُقْنِی الْجَنَّةَ، وَزَوِّجْنی مِنَ الْحُورِ الْعینِ».
و از جملۀ آن ها است گفتن: «اَللهمَّ اهْدِنِی مِنْ عِنْدِکَ، وَأَفِضْ عَلَیَّ مِنْ فَضْلِکَ، وَانْشُرْ عَلَیَّ مِنْ رَحْمَتِک، وَاَنْزِلْ عَلَیَّ مِنْ بَرَکاتِک».
و از جملۀ آن ها است گفتن: «أعُوذُ بِوَجْهِکَ الْکَرِیمِ وَعِزَّتِکَ الَّتِی لا تُرامُ وَقُدْرَتِکَ الَّتی لا یَمْتَنِعُ
ترجمه تحریر الوسیله امام خمینی(س)ج. 1صفحه 206 مِنْهاشَی ءٌ مِنْ شَرِّ الدُّنیا وَالآخِرَةِ وَمِنْ شَرِّ الْاَوْجاعِ کُلِّها وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِالله ِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ».
و از جملۀ آن ها است گفتن: «اَللهمَّ اِنِّی اَسْألُکَ مِنْ کُلِّ خَیْرٍ اَحاطَ بِهِ عِلْمُکَ وَأعُوذُ بِکَ مِنْ کُلِّ شَرٍّ اَحاطَ بِهِ عِلْمُکَ، اَللهمَّ اِنِّی اَسْألُکَ عافِیَتَکَ فی اُمُورِی کُلِّها وَاَعُوذُ بِکَ مِنْ خِزْیِ الدُّنْیا وَعَذابِ الآخِرَةِ».
و از جملۀ آن ها است گفتن: «سُبْحانَ الله ِ والْحَمْدُ لله ِ وَلا اِلهَ اِلاّ الله ُ وَالله ُ اَکْبَرُ» صد مرتبه یا سی مرتبه.
و از جملۀ آن ها است: خواندن آیة الکرسی و سورۀ حمد و آیۀ «شَهِدَ الله ُ أنَّهُ لا اِلهَ اِلاّ هُوَ» و آیۀ «قُلِ اللهمَّ مالِکَ الْمُلْکِ».
و از جملۀ آن ها است: اقرار و اعتراف به (نبوت) پیامبر صلی الله علیه و آله وسلمو (امامت) ائمّه اطهار علیهم السلام.
و از جملۀ آن ها است: سجدۀ شکر و کیفیت آن سابقاً گذشت.
ترجمه تحریر الوسیله امام خمینی(س)ج. 1صفحه 207