روزۀ کفّاره

‏‏روزۀ کفّاره‏

‏‏روزۀ کفّاره بر چند قسم است: از آن جمله: روزه کفّاره ای است که با آن چیز دیگری‏‎ ‎‏هم واجب است، و آن کفّارۀ قتل عمدی است که در آن هر سه نوع کفّاره (بنده آزاد کردن،‏‎ ‎‏شصت روز روزه گرفتن و شصت فقیر اطعام کردن) واجب است. و همچنین است بنابر‏‎ ‎‏احتیاط (واجب) کفّارۀ باطل کردن روزه با کار حرام در ماه رمضان.‏

‏‏واز آن جمله: روزۀ کفّاره ای است که پس از عجز از غیر روزه واجب می شود، و آن‏‎ ‎‏عبارت است از کفّارۀ ظِهار و کفّارۀ قتل خطایی، زیرا در این دو مورد، بعد از آن که نتواند‏‎ ‎‏بنده آزاد کند، روزه واجب می شود. و کفّارۀ افطار قضای ماه رمضان که بعد از عجز از‏‎ ‎‏اطعام روزه واجب است. و کفّارۀ یمین (قسم) و آن عبارت از یک بنده آزاد کردن یا ده‏‎ ‎‏فقیر سیر نمودن یا پوشاندن است و اگر هیچ کدام را نتوانست، باید سه روز روزه بگیرد. و‏‎ ‎‏کفّارۀ این که زن صورت خود را در مصیبت بخراشد به طوری که خون بیرون آید و یا موی‏‎ ‎‏سر خود را در مصیبت بکَند و کفّارۀ این که مرد جامۀ خود را در مصیبت زن یا فرزند خود‏‎ ‎‏بِدَرد که کفّارۀ این دو مثل کفّارۀ یمین است. و کفّارۀ کوچ کردن عمدی قبل از غروب از‏‎ ‎‏عرفات که بعد از آن که نتواند شتری قربانی کند، باید هجده روز روزه بگیرد. و کفّارۀ این که‏‎ ‎‏شخص محرم شترمرغ را صید کند که کفّارۀ آن یک شتر است و اگر نتواند، پول آن را طعام‏‎ ‎‏تهیّه می کند و به شصت فقیر صدقه می دهد، به هر کدام بنابر اقوی یک مد، و احتیاط‏‎ ‎‏(مستحب) آن است که به هر کدام دو مدّ بپردازد و اگر از شصت نفر زیادآمد به همان‏‎ ‎‏شصت نفر اکتفا می کند و اگر از شصت نفر کم آید، اتمام آن واجب نیست و البته احتیاط به‏‎ ‎‏دو مدّ در جایی است که دادن دو مدّ باعث نشود که از شصت نفر کم بیاید وگرنه باید به‏‎ ‎‏یک مدّ اکتفا نموده و شصت نفر را تکمیل کند. و اگر از صدقه دادن عاجز باشد، بنابر‏‎ ‎‏احتیاط واجب برای هر مدّ یک روز و تا شصت روز روزه بگیرد و این نهایت کفّارۀ‏‎ ‎‏شترمرغ است (که از شصت روز روزه بیشتر نمی شود) و اگر از این هم عاجز باشد هیجده‏‎ ‎‏روز روزه بگیرد. و کفّاره این که مُحرم گاو وحشی را صید کند که کفّارۀ آن یک گاو است و‏‎ ‎‏اگر از آن عاجز باشد، پول آن را طعام تهیّه می کند و به سی نفر فقیر صدقه می دهد؛ به هر‏‎ ‎
‏‎

‎‏یک از آن ها بنابر اقوی یک مدّ، واحتیاط (مستحب) دو مدّ است، پس اگر زیاد آمد از آن‏‎ ‎‏خود او است، و اگر کمتر باشد، تکمیل آن بر او واجب نیست و چنان که گذشت اگر دادن‏‎ ‎‏دو مدّ باعث شود که از سی نفر کم آید، نباید به دو مدّ احتیاط کند، و اگر از آن عاجز باشد،‏‎ ‎‏بنابر احتیاط (واجب) به جای هر مدّی یک روز، روزه می گیرد تا سی روز تمام، و این‏‎ ‎‏نهایت کفّاره گاو وحشی است (و از سی روز روزه بیشتر نمی شود) و اگر از آن هم عاجز‏‎ ‎‏باشد، نه روز، روزه می گیرد و الاغ وحشی مانند گاو وحشی است و احتیاط (مستحب) آن‏‎ ‎‏است که مانند شترمرغ باشد. و کفّارۀ این که مُحرم آهو را صید کند که کفّارۀ آن یک گوسفند‏‎ ‎‏است و اگر از آن عاجز باشد، پول آن را طعام خریده و به ده فقیر صدقه می دهد، بنابر اقوی‏‎ ‎‏به هر کدام یک مد، و بنابر احتیاط (استحبابی) دو مدّ و حکم زیاد و کم آمدن و مورد‏‎ ‎‏احتیاط آن، چنان است که گذشت و اگر از آن عاجز باشد، باید به جای هر مدّی یک روز،‏‎ ‎‏روزه بگیرد تا ده روز تمام و این نهایت کفّاره آهو است (که از ده روز، روزه بیشتر‏‎ ‎‏نمی شود) و اگر از آن هم عاجز باشد، سه روز روزه بگیرد.‏

‏‏و از آن جمله: روزه کفّاره ای است که انسان بین گرفتن روزه و کاری دیگر مخیّر است‏‎ ‎‏و آن عبارت است از کفّارۀ روزه خوردن در ماه رمضان وکفّارۀ باطل کردن اعتکاف با‏‎ ‎‏جماع و کفّارۀ کندن زن موی سرش را در مصیبت و کفّارۀ نذر و عهد که در همۀ آن ها بین‏‎ ‎‏امور سه گانه (یک بنده آزاد کردن ودو ماه روزه گرفتن و شصت فقیر را اطعام نمودن)‏‎ ‎‏مخیّر است.‏

‏‏مسأله 1 ـ ‏‏دو ماه روزۀ کفّارۀ جمع و کفّارۀ تخییری و ترتیبی، باید پی در پی باشد و در‏‎ ‎‏حصول این شرط (پی در پی بودن) روزه گرفتن یک ماه اول و یک روز از ماه دوم کفایت‏‎ ‎‏می کند، همان طور که گذشت، و همچنین هیجده روزی را که به جای دو ماه می گیرد بنابر‏‎ ‎‏احتیاط (واجب) باید پی در پی باشد، بلکه در روزۀ سایر کفّارات نیز احتیاط (واجب) آن‏‎ ‎‏است که پی در پی باشد. و اگر در مواردی که پی در پی بودن روزه واجب است به خاطر‏‎ ‎‏عذری، در بین، روزه را بخورد، ضرری به اتصال و پی در پی بودن آن نمی رساند و بعد از‏‎ ‎‏برطرف شدن عذر، ادامۀ آن را می گیرد همان طور که گذشت.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎