ظواهر زندگی و محل سکونت حضرت امام
راجع به محل سکونت و ظواهر زندگی حضرت امام، دیگران مکرراً صحبت کرده و مطالبی به رشته تحریر درآورده‌اند؛ ولی حقیر به عنوان یک پزشک متخصص دنیا دیده که سالها در بیرونی و اندرونی خانواده‌ها رفت و آمد داشته‌ام و ظاهر و باطن و عمق زندگی بیماران مختلف ضعیف و غنی را با چشم دل نظاره کرده‌ام با عینکی واقع بینانه و حقیقی برایتان می‌نگارم. گو اینکه از خارج به زندگی حضرت امام عزیز وارد شده بودم، ولی آنقدر مورد محبت و الطاف حضرت امام و خانواده محترم ایشان قرار داشتم که «چون فرزندی عزیز در خدمت پدر پیرش» انجام وظیفه می کردم. گه گاه، در مواقع عبادت، بیداری، خواب، استراحت، مطالعه، و خوردن غذا نیز در کنارشان بودم.
فرش اتاق بیرونی، همان قالی درشت بافت و ارزان قیمت بافت قم بود که در اتاق اندرونی وجود داشت، پرده اتاق، تابلوی اتاق، صندلی اتاق، لیوان آب، استکان چای، سفره، ظروف غذا از قانون فوق مستثنی نبود. چون «یکی» را قبول داشت و «از یکی» می‌ترسید و با «یکی» رابطه داشت، درونی و بیرونی او هم یکی بود.
زبان حال امام این بود:
بخدا میل ندارم نه به چرب و نه به شیرین
نه بــدان جامه پر زر نه بدان کــاسه زرین
زندگی بیرونی و درونی، و حتی نوع لباسهایی که حضرت امام می‌پوشیدند آنقدر ساده بود که برای ما اثر آرام بخش داشت، پیراهن سفید و بلند، عرق گیر سفید و ساده، جورابهای نخی و ارزان قیمت و نسبتاً گشاد.
محل زندگی شامل یک اتاق تقریباً 4 × 3 نشیمن و یک اتاق کوچکتر از آن برای خواب، بالش، پتو، تشک و تخت خواب از جنس ساده و ارزان. معظم له در حدود 9 سال در اتاق محقر محل کار در جماران آمد و شد داشتند ولی به هیچ وجه اجازه نمی‌دادند که غیر از نظافت تغییری در کاغذ دیواری یا رنگ اتاق داده شود.