مدرسه علوی

‏‏مدرسه علوی‏

‏‏محل سکونت حضرت امام عزیز‏

‏‏اتاقهای کلاس درس مدرسه علوی با ساده ترین امکانات زندگی مفروش شده‏‎ ‎‏بود، حضرت امام در اتاقی که چند پله بالاتر از انتهای راهرویی بود اقامت داشتند.‏‎ ‎‏اتاق محقر (5 / 3 × 5 / 2 متر) مفروش بود به فرشهای ارزان قیمت و بدون تجهیزات‏‎ ‎‏اضافی، در کنار آن پتویی چند لا شده و پشتی که محل نشستن حضرت امام بود‏‎ ‎‏وجود داشت. محل سکونت و مقر فرماندهی حضرت امام بقدری ساده بود که‏‎ ‎‏انسان را در بدو ورود به خود جذب می‌کرد. مردی که با دستهای تهی از اسلحه ولی‏‎ ‎‏مشتهای گره کرده‌اش کاخهای طاغوتیان را به لرزه درآورده بود در اتاقی فرمانروایی‏‎ ‎‏می‌کرد که در آن حداقل امکانات زیستن وجود نداشت. ورود اطباء که معمولاً از‏‎ ‎‏امکانات و ظواهر زندگی مدرن و سطح بالایی برخوردارند به این اتاق و روبرو شدن‏‎ ‎‏با چهره نورانی و ملکوتی و دوست داشتنی حضرت امام و مصاحبت با این مرد غیور‏‎ ‎‏و دلاور، باعث ایجاد همبستگی و اظهار همدردی و همفکری با ایشان بود و تحولی‏‎ ‎‏عمیق را در تار و پود وجودشان ایجاد می‌کرد.‏

‏‏و گوئیا این طبیبان ورزیده تن در رویارویی طبیب جان و پزشک ایمان‏‎ ‎‏مسحور می‌شدند و این ابیات مولوی در جانشان ندا می‌کشید:‏

‏‏مــا طبیبـــانیم شـاگـردان حق‏

‏‏بهــر قلـزم دیــد مـا را فـانفلق‏

‏‏ما بدل بی واسطه خوش بنگریم‏

‏‏کز فـراست ما بـه عالی منظـریم‏

‏‏به علل مختلفی که اطبا و متخصصین را به حضور مبارکشان می‌آوردم بعد از‏‎ ‎
‏‎

‎‏خارج شدن از اتاق آنان عکس العمل فوق را بیان می‌داشتند و با ایده‌ای نو و‏‎ ‎‏اندیشه‌ای دیگر از مدرسه خارج می‌شدند.‏

‏‏ملاقاتهایی حضرت امام شامل چند قسمت بود که هر کدام به نحوی جنبه‏‎ ‎‏ارشادی و تبلیغی و راهنمایی داشت.‏

‏‏1 - مردم گروه گروه از درِ شرقی مدرسه از خیابان ایران وارد محوطۀ مدرسه‏‎ ‎‏می‌شدند و حضرت امام بعد از تجمع مردم و مملو شدن حیاط مدرسه از اتاق‏‎ ‎‏کوچکی که مشرف به حیاط بود به احساسات پاک مردم جواب می‌دادند.‏

‏‏2 - در فاصله‌ای که مردم در حال وارد شدن به محوطه حیاط مدرسه بودند. در‏‎ ‎‏همان اتاق مشرف به حیاط مدرسه افرادی نیز با حضرت امام ملاقاتهای خصوصی‏‎ ‎‏داشتند.‏

‏‏3 - اتاق بزرگ مشرف بجنوب در راهرویی که منتهی به اتاق خصوصی و محل‏‎ ‎‏اقامت امام بود محل ملاقات حضرت امام با عده‌ای روحانیون و دوستانی بود که‏‎ ‎‏تعداد آنها زیاد بود.‏

‏‏4 - در مدرسه علوی آمفی تاتری بود که درِ طبقه فوقانی آن به راهروی محل‏‎ ‎‏سکونت امام باز می‌شد. گاهی حضرت امام از جمعیتهایی که تعداد آنها زیاد بود‏‎ ‎‏احتیاج به ملاقات نسبتاً حضوری و نزدیک با ایشان داشتند از آمفی تاتر استفاده‏‎ ‎‏می شد.‏

‏‏5 - اول وقت حضرت امام در مسجدی که در ابتدای راهرو قرار داشت نماز را‏‎ ‎‏به جماعت می‌خواندند.‏

‏‏6 - اتاق محقر و بی آلایش و ساده خصوصی حضرت امام محل سکونت و‏‎ ‎‏استراحت و ضمناً محل ملاقات‌های خصوصی و کم جمعیت بود، معاینات و‏‎ ‎‏ملاقاتهای طبی حضرت امام و در صورت احتیاج استفاده از متخصصین دیگر در‏‎ ‎‏این اتاق انجام می‌شد.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎